Kolaboracija i dosluh
U junu 1941 godine,nacistička armija je ušla u Lviv,prestonicu zapadne Ukrajine.Nachitigall Battalion sastavljen od ukrajinskih nacionalista je nastupio kao nemačka prethodnica.Tokom prva tri dana jula Nachitagall Battalion je izvršio pokolj nad 7 000 Jevreja u okolini Lwow-a.Nejevrejski pisci,intelektualci i profesori koji su bili dobro poznati protivnici nacizma,takođe su ubijeni.U prvih 8 meseci nacističke okupacije 15% galskih Jevreja – 100.000 ljudi – zaklano je uzajedničkim akcijama Nemaca i ukrajinskih nacionalista.Više hiljada nacionalista koji su pobegli u Nemačku i u druge krajeve tokom nacističkog povlačenja,moralo je da prikrije svoju ličnu i kolektivnu krivicu za holokaust i izdaju sopstvene zemlje.Anti-semitistička i fašistička ideologija duboko je bila ukorenjena u istoriji ukrajinskog nacionalističkog pokreta.Vođe ukrajinskih nacionalista bile su na platnom spisku Nacističke Partije pre Hitlerovog napada na Sovjetski Savez.Ukrajinski nacionalistički bataljoni trenirani su u Nemačkoj pre rata,a neki su korišćeni u invaziji na Poljsku.Bataljoni Nachitigall i Roland ukrajinskih dobrovoljaca odvojeno su se borili zajedno sa nemačkom armijom,a kasnije 1941 bili su reorganizovani u policijski bataljon zaposlen u Belorusiji.Bez obzira na to što su ovi podaci vrlo dobro poznati,teoretičari genocidnog izgladnjivanja predstavljaju nacionaliste kao borce protiv Hitlerovog i Staljinovog režima i na neki način ih porede sa francuskim Pokretom Otpora.Na sličan način je iskrivljena i uloga 14-te Wafen SS Galicijske Divizije (takođe poznate kao Halychyna Divizija).Formirana je 1943,a glavna funkcija joj je bila brutalna borba protiv partizanskih jedinica.Čak i nakon nemačkog povlačenja iz Ukrajine,nacionalisti su stajali po strani nastavljajući da napadaju sovjetske linije snabdevanja.Nacionalističke trupe služile su Hitleru u Ukrajini,Poljskoj,Belorusiji,Čehoslovačkoj,Mađarskoj i Jugoslaviji.Ukrajinski kolaboracionisti su učestvovali u ubistvima stotina i hiljada ljudi u kampovima : Treblinka,Sobibor,Yenowska i Trawniki.Takva su bila ''anti-nacistička'' uverenja onih koje nacionalisti danas prezentuju kao ''borce za nacionalnu slobodu'',''heroje ukrajinskog naroda'' i ''patriote koje su se borile za slobodnu Ukrajinu''.
Posle rata
Posle pobede saveznika nad nacističkom Nemačkom,mnogi kolaboracionisti su potražili spas od pravde i odmazde u Severnoj Americi i mnogim drugim zemljama.Zapadne obaveštajne službe pomogle su nacističkim kolaboracionistima da emigriraju u nove domovine,a za uzvrat su tražili neki novi vid saradnje protiv Rusije.Internacionalna Izbeglička Organizacija kao što je ''Američka Komisija za Raseljena Lica'' u početku je smatrala ukrajinske naciste nepodobnim osobama za vize.Ovo nije sprečilo američku obaveštajnu službu da predstavlja ''Organizaciju Ukrajinskih Nacionalista'' kao grupu koja je bila angažovana u anti-nacističkoj borbi.Ovo je bilo potpuno fabrikovanje istinitih događaja,ali su ipak emigracione vlasti bile primorane da prihvate drugačije stanovište kvalifikujući ove ljude kao ''antifašiste''.Širom Istočne Evrope kolaboracionistima su obezbeđena radna mesta u radio i TV stanicama poput : Radio slobodna Evropa,Radio Slobode,Glas Amerike,kao i školama za obuku američkih obaveštajnih službenika u kojima su se bavili podučavanjem istočno-evropskih jezika.Neki od njih su trenirani za potencijalne operacije koje bi uključivale sabotažu u okviru SSSR-a,a ostali koji su bili živi svedoci ''komunističkog terora'' bili su zaduženi za pripremu američkog naroda u ratu protiv SSSR-a.Ukrajinsko ''genocidno izgladnjivanje'' bilo je jedno od mnogih tema.Na kraju krajeva,biti komunista je postalo mnogo važnije imigracionim vlastima u USA i Kanadi,nego to što je neko bio nacistički kolaboracionista.
Zaključak
Preko 65 godina lažne i politički motivisane kampanje pro-fašističkog izdavača Williama Hearsta bile su izložene od strane američkog žurnaliste Louisa Fischera.Istražujući zapise onih ljudi koji propagiraju kampanju o genocidnom izgladnjivanju danas,jedan od njih je i naveo Fishera da zaključi : ''Pokušaj je i suviše providan,a ruke su i suviše uprljane da bi se postigao uspeh''.
четвртак, 20. новембар 2008.
ll deo
Igra sa brokama
Teoretičari koji govore o genocidnom izgladnjivanju su veoma oštri pri tvrdnjama da su milioni ljudi umrli u Ukrajini.Njihova metodologija je kao i obično veoma sumnjiva.Orjentacioni reper Dana Dalrymple-ja objavljen je u ''Sovjetskim Studijama'' 1964 dolazeći do prikaza o 5.5 miliona,zasnovanim na prosečnim pretpostavkama 20-ak zapadnih žurnalista.Jedan od njih je i naš ''veliki prijatelj'' Thomas Walker. Dalrymple smatra da je Walker napravio pregled smišljeno pobegavši vođama puta,a prethodno je proveo nekoliko godina putujući po Rusiji.Slični prikazi Archbishop Canterbury-a su takođe ograničeni na taj broj;ovaj podržavalac Adolfa Hitlera sa puno entuzijazma je pokušavao da uzdigne pitanje gladi u Domu Lordova 1934,kada je ministarstvo spoljnih poslova ustanovilo da ne postoje dokazi da se podrži bilo šta što je usmereno protiv Sovjetskog Saveza.Najmanje što se može reći je to da je svedočenje Gospodina John Maynard-a renomiranog eksperta i naučnika koji je posetio Ukrajinu u leto 1933 godine bilo takvo,da je on nedvosmileno odbacio priče o genocidnom izgladnjivanju,a razrešen je dužnosti od strane nacionalista.
Hladnoratovska kampanja izbila je na površinu 1980-ih sa velikim publicitetom,imajući podlogu u Ukrajinskom Istraživačkom Institutu Harvardskog Univerziteta,koji je dugo bio centar antikomunističkih istraživanja.Knjiga ''Deveti krug'' prvi put je publikovana od strane ukrajinskih nacionalista 1953,a zatim ponovo objavljena 1983,redigovana i predstavljena od strane Harvardskog profesora Dr James Mace-a.Kritička recenzija ove knjige opisuje je kao ''polemičku,lišenu svake dokumentacije i sa nedostacima u školskom obrazovanju''.Otkriveno je da autor ne daje nikakve detalje o svojim aktivnostima tokom nacističke okupacije Ukrajine i ne iznosi nijedan omalovažavajući komentar na račun nacista.Još jednom su laži Thomasa Walker-a iskorišćene kao ilustracija,bez obzira na to što je autor tvrdio da je on bio lično svedok izgladnjivanja.Akademik Mace piše o materijalnim dokazima Walker-a: ''američki novinar poput Thomas Walker-a piše o jasnom grafičkom prikazu gladi,zasnovanom na njegovom svedočenju o onome što je video u Ukrajini 1933 godine''.Zabeleženo je i to da je Walkerovo putovanje trajalo do 1933,a ne 1934 godine.
Još jedan literalni doprinos koji govori o genocidnom mitu i izgladnjivanju u Ukrajini je onaj Walter Dushnyk-a '' 50-ak godina ranije : Holokaust gladi u Ukrajini.'' Predgovor ove knjige je iznet ni od kog drugog do Dalrympleja. Dushnykijevi koreni vode do evropskog predratnog fašističkog pokreta,u vreme dok je bio aktivan u Organizaciji Ukrajinskih Nacionalista.Još jednom nam kritički pregled i komentari o ovoj knjizi ukazuju da : ''materijal sadrži visoko emocionalne optužbe sa puno polemika,nego što se radi o nekakvoj školskoj analizi.I zaista on ima jako malo toga zajedničkog sa školskim programom,a nesporno je da u njemu ima manjka objektivnosti.''Još jednom su iste lažne i nedokumentovane fotografije iskorišćene kao ilustracija. Dushnyk računa koliki je broj umrlih usled gladi,projektujući predviđeni porast populacije (zasnovan na popisu iz 1926 godine),na navedeni popis stanovnika Ukrajine 1939 godine.Razlika je 7.5 miliona i stoga ovo postaje broj žrtava gladi.Nosens ovakve metodologije može se demonstrirati u odnosu na Kanadu 1930-ih,pokazujući da je 25% populacije Saskatchewana nestalo tokom velike depresije.U stvari broj stanovnika Ukrajine je porastao u realnom vremenskom periodu od 1926-1939 skoro 3.4 miliona.Iako nije moguće izneti tačan broj žrtava ukrajinske gladi,tvrdnje ljudi poput Dalrymplea,Macea,Dushnyka su se pokazale kao preuveličavajuće fabrikacije koje imaju za cilj da ojačaju njihove političke teorije o genocidu.
Žetva prevare
Kampanja o genocidnom izgladnjivanju dostigla je kulminaciju 1986 godine sa publikacijom knjige Roberta Konkvista ''Žetve tuge'' i proizvodnjom filma ''Žetve očajanja'' istraživačkog komiteta St. Vladimir Instituta.Film je pun starih nedokumentovanih slika i oslanja se na intervjue sa bivšim nacistima i ukrajinskim kolaboracionistima,kao i na intervuje dezertera iz SSSR-a.Čak se i Malcolm Muggeridge kratko pojavio.Producenti filma su očigledno pregledali više od milion metara trake,pre nego što su selektovali 720 metara koje će iskoristiti.Umesto bilo kakvog dokumentovanog dokaza i prezentacije gladi,montaža nedokumentovanog materijala je tiho prikazana uključujući Walker/Ditloff-ove fotografije,fotografije iz 1921/22 godine i ostale publikacije nacističke propagande.Ignorišući istinu,neke scene su pozajmljene iz filma o građanskom ratu i sovjetskih filmova 1920-ih.U suštini,izgleda da su ljudi koji su radili na filmu grebali po arhivama tražeći sitne delove starih snimaka ''rata i izgladnivanja'', koje bi ubacili u film stvarajući ogroman efekat na gledaoca i sjedinjujući ih sa pričama i intervjuima partizana.To je bilo priznato čak i od strane onih koji su na neki način učestvovali u tom poduhvatu,a sam film je bio široko prikazivan i hvaljen,čak i na Britanskoj televiziji.Oni koji su radili na filmu su primili nagradu i logističku podršku od strane nacionalnog saveta za film Kanade i novčanu nagradu od udruženja gledalaca – Multikukulturalizam Kanade.Film ''Žetve očajanja'' nije bio objektivan i to je bilo jasno,kao što nije bio ni dokumentovan iako se tvrdilo suprotno.To je bila samo nesazrela propagandna vežba za hladni rat.
Konkvistova knjiga ''Žetva tuge : Sovjetska kolektivizacija i teror izgladnjivanja'' bila je pokušaj legitimacije teorije o izgladnjivanju koju su kreirali pojedinci.Konkvistova povezanost sa desnicom i njegovo poricanje holokausta su dobro poznati.Jedno vreme bio je zaposlen u Britanskoj Tajnoj Službi koja se bavila širenjem dezinformacija u zavodu za informaciona istraživanja,a ključne stvari kojima su se bavili bile su ''treći svet'' i ''Rusi''. U Konkvistovom ranijiem delu ''Veliki teror'' tvrdilo se da je oko 5-6 miliona ljudi umrlo u periodu 1932-1933,od toga polovina u Ukrajini.Godine 1983 on je svoju procenu podigao na 14 miliona i produžio vremenski period u kojem je pod određenim uslovima glad trajala sve do 1937 godine!Takva revizija se poklapa zajedno sa 50-to godišnjom komemoracijom gladi.
Konkvist je predstavio raznoliku nacionalističku kliku,koja je držala delove Ukrajine tokom Ruskog građanskog rata i stranih intervencija,kao dobre i prihvatljive vlade.Masovan pokolj ukrajinskih Jevreja nošen težnjom za nacionalističkom ''nezavisnošću'' 1918-1919 je porican u tri reči.Nacistička okupacija Ukrajine je prezentovana implicitno kao presek vremenskog perioda u kome je vladao sovjetski ''teror'',a oslobađanje od strane nacista je predstavljeno kao sovjetska ''ponovna okupacija''.Postoji mnogo primera u Konkvistovoj knjizi gde se vidi nedostatak naučne utemeljenosti.Jedan od primera je njegovo računanje broja žrtava,koje je slično tehnici sprovođenoj od strane Thomasa Walkera,čoveka koji nikada nije ni bio tamo.U svojim navodima on čak pomera datum Hearstovog članka zabaleženog 1935,u vreme meseca februara 1933.Veoma je važno ukazati na opaske američkog istoričara J Arch Getty-a što se tiče kvaliteta ovog istorijskog istraživanja :
''Grandiozne analitičke generalizacije dolaze iz druge ruke površnog spletkarenja.Priče iz zatvorskog kampa (''moj prijatelj je sreo Buharinovu ženu u kampu i ona mu je rekla...'') postale su primarni izvor sovjetskog centralno-političkog načina zaključivanja...potreba za generalizacijom pretvorila je neproverene detalje i glasine u proverene izvore,izjednačavajući ovakve ponavljane priče sa istinitim i potvrđenim informacijama.''
Sve dok ozbiljni istoričari ne prihvataju ovakva prepričavanja i glasine kao istorijske činjenice,oni kontriraju Konkvistovoj poziciji da se ''istina može preneti samo u obliku rekla-kazala'' i ''da je politička materija u osnovi najbolja,iako nije nepogrešiv izvor glasina''.
Glad
Polazeći od same gladi i razloga koji su je prouzrokovali,faktorima suše i sabotaže tokom ovog procesa kolektivizacije dato je generalno jako malo pažnje od strane desničarskih istoričara.Zanimljivo je da je u ''Istoriji Ukrajine'' napisane od strane Mikhaila Hrushevskog – opisanog od strane samih nacionalista kao ''vodećeg ukrajinskog istoričara'' zabeleženo : ''Još jednom se godina suše poklapa sa haotičnim agrikulturnim uslovima;a tokom zime 1932-1933 velika glad,kao ona od 1921-1922 širila se celom sovjetskom Ukrajinom''.Nigde se u ovoj istoriji ne navodi da je glad promišljeno usmerena protiv Ukrajinaca,a u stvari mnogo prostora je posvećeno gladi koja je trajala 1921-1922.Mnogo toga upućuje na uslove suše u Ukrajini 1931 i 1932 godine.Čak i Ewald Ammende u svojoj knjizi ''Ljudski život u Rusiji'' upućuje na klimatske i prirodne razloge koji su prouzrokovali glad.
Borba oko kolektivizacije na selu uslovila je glad u ovom periodu,a suša je bila samo doprinoseći faktor.Godine 1928 na milionima malih zemljoradničkih farmi,tri četvrtine zemljišta sejano je ručno,nad jednom trećinom rodnog područja vršena je žetva srpom, a 40% roda je pomlaćeno.Više od jedne četvrtine zemljoradničkih porodica nije imala u svom posedu životinje namenjene za vuču ili poljske radove,a 47% njih je imala samo plugove.Put kolektivizacije bila je osobenost prvog petogodišnjeg plana započetog 1929 godine.Manji deo bogatih seljaka kulaka,protivilo se prelasku agrikulturnih dobara u društvenu svojinu,boreći se protiv kolektivizacije putem organizovane kampanje širokim opsegom destrukcije.Borba u nekim područjima uključivala je nešto slično građanskom ratu u Ukrajini.Inostrani posmatrači toga vremena zabeležili su da je protivljenje kulaka poprimilo oblike klanja kruone stoke i konja pre nego što bi ih uključili u kolektivizaciju.u periodu od 1928-1933 broj konja u Sovjetskom Savezu pao je sa 30 na 15 miliona,broj krupne stoke je pao sa 70 na 38 miliona,ovaca i pernatih životinja sa 147 na 50 miliona.Neki kulaci su spaljivali svoja imanja,pa čak i letinu,odnosno uništavali posejane žitarice.Mnogi teoretičari genocidnog izgladnjivanja umanjivali su sabotaže kulaka,ali su ostali prikazivali opise pune entuzijazma i slavljenja svega onoga što je uključivalo protivljenje sovjetskoj kolektivizaciji.Važno je zabeležiti i to da je glad bila ukomponovana zajedno sa epidemijom tifusa koja je nesumnjivo odnela mnoge živote.Do 1933 zabeležena je uspešna žetva,enormni napori su učinjeni ka usavršavanju kolektivnih farmi uz obezbeđenje mehanizovane opreme.
Nakon ogromnog porasta u okviru agrikulturne i industrijske proizvodnje u Ukrajini,usledio je Drugi Svetski Rat i fabrikovanje laži kako je 7 ili 15 miliona ljudi stradalo usled izgladnjivanja sedam godina ranije.Treba dodati i to da su evidencije ukrajinskog pokreta otpora,koji se borio protiv nacista i njihivih pomoćnika ukrajinskih nacionalista,primerene.U najvećem istočnom delu Ukrajine lojalnost Sovjetima je bila veoma aktivna.Tu je bilo oko pola miliona organizovanih sovjetskih gerilaca,i četiri ipo miliona etničkih Ukrajinaca koji su se borili za sovjetsku armiju.Ukrajinska nacionalna istorija prihvata ovakve podatke i možemo se samo zapitati kako je moguće da jedna nacija mobiliše toliki broj vojno sposobnih muškaraca,u situaciji kada su nacionalističke tvrdnje o žrtvama izgladnelosti bile aktuelnije nego ikada.Realnost je bila takva,da se iz ogromnog broja ukrajinskih seljaka i radnika izrodio veliki broj profesionalaca,a sovjetski sistem je demonstrirao nadmoć ekonomskih i kulturnih prednosti.
Jedino mesto gde su nacionalisti ustanovili nekakvu bazu tokom nacističke okupacije bila je Poljska Galicija 1939;ovo je bilo mesto gde su nacisti uglavnom vršili regrutaciju za SS trupe i fašističku policiju.Ispitivanje onoga što se desilo tokom nacističke okupacije otkriva ne samo narodnu podršku Sovjetima koju su demonstrirali Ukrajinci,već otkriva i samu ulogu koju su igrali ukrajinski nacionalisti.
Teoretičari koji govore o genocidnom izgladnjivanju su veoma oštri pri tvrdnjama da su milioni ljudi umrli u Ukrajini.Njihova metodologija je kao i obično veoma sumnjiva.Orjentacioni reper Dana Dalrymple-ja objavljen je u ''Sovjetskim Studijama'' 1964 dolazeći do prikaza o 5.5 miliona,zasnovanim na prosečnim pretpostavkama 20-ak zapadnih žurnalista.Jedan od njih je i naš ''veliki prijatelj'' Thomas Walker. Dalrymple smatra da je Walker napravio pregled smišljeno pobegavši vođama puta,a prethodno je proveo nekoliko godina putujući po Rusiji.Slični prikazi Archbishop Canterbury-a su takođe ograničeni na taj broj;ovaj podržavalac Adolfa Hitlera sa puno entuzijazma je pokušavao da uzdigne pitanje gladi u Domu Lordova 1934,kada je ministarstvo spoljnih poslova ustanovilo da ne postoje dokazi da se podrži bilo šta što je usmereno protiv Sovjetskog Saveza.Najmanje što se može reći je to da je svedočenje Gospodina John Maynard-a renomiranog eksperta i naučnika koji je posetio Ukrajinu u leto 1933 godine bilo takvo,da je on nedvosmileno odbacio priče o genocidnom izgladnjivanju,a razrešen je dužnosti od strane nacionalista.
Hladnoratovska kampanja izbila je na površinu 1980-ih sa velikim publicitetom,imajući podlogu u Ukrajinskom Istraživačkom Institutu Harvardskog Univerziteta,koji je dugo bio centar antikomunističkih istraživanja.Knjiga ''Deveti krug'' prvi put je publikovana od strane ukrajinskih nacionalista 1953,a zatim ponovo objavljena 1983,redigovana i predstavljena od strane Harvardskog profesora Dr James Mace-a.Kritička recenzija ove knjige opisuje je kao ''polemičku,lišenu svake dokumentacije i sa nedostacima u školskom obrazovanju''.Otkriveno je da autor ne daje nikakve detalje o svojim aktivnostima tokom nacističke okupacije Ukrajine i ne iznosi nijedan omalovažavajući komentar na račun nacista.Još jednom su laži Thomasa Walker-a iskorišćene kao ilustracija,bez obzira na to što je autor tvrdio da je on bio lično svedok izgladnjivanja.Akademik Mace piše o materijalnim dokazima Walker-a: ''američki novinar poput Thomas Walker-a piše o jasnom grafičkom prikazu gladi,zasnovanom na njegovom svedočenju o onome što je video u Ukrajini 1933 godine''.Zabeleženo je i to da je Walkerovo putovanje trajalo do 1933,a ne 1934 godine.
Još jedan literalni doprinos koji govori o genocidnom mitu i izgladnjivanju u Ukrajini je onaj Walter Dushnyk-a '' 50-ak godina ranije : Holokaust gladi u Ukrajini.'' Predgovor ove knjige je iznet ni od kog drugog do Dalrympleja. Dushnykijevi koreni vode do evropskog predratnog fašističkog pokreta,u vreme dok je bio aktivan u Organizaciji Ukrajinskih Nacionalista.Još jednom nam kritički pregled i komentari o ovoj knjizi ukazuju da : ''materijal sadrži visoko emocionalne optužbe sa puno polemika,nego što se radi o nekakvoj školskoj analizi.I zaista on ima jako malo toga zajedničkog sa školskim programom,a nesporno je da u njemu ima manjka objektivnosti.''Još jednom su iste lažne i nedokumentovane fotografije iskorišćene kao ilustracija. Dushnyk računa koliki je broj umrlih usled gladi,projektujući predviđeni porast populacije (zasnovan na popisu iz 1926 godine),na navedeni popis stanovnika Ukrajine 1939 godine.Razlika je 7.5 miliona i stoga ovo postaje broj žrtava gladi.Nosens ovakve metodologije može se demonstrirati u odnosu na Kanadu 1930-ih,pokazujući da je 25% populacije Saskatchewana nestalo tokom velike depresije.U stvari broj stanovnika Ukrajine je porastao u realnom vremenskom periodu od 1926-1939 skoro 3.4 miliona.Iako nije moguće izneti tačan broj žrtava ukrajinske gladi,tvrdnje ljudi poput Dalrymplea,Macea,Dushnyka su se pokazale kao preuveličavajuće fabrikacije koje imaju za cilj da ojačaju njihove političke teorije o genocidu.
Žetva prevare
Kampanja o genocidnom izgladnjivanju dostigla je kulminaciju 1986 godine sa publikacijom knjige Roberta Konkvista ''Žetve tuge'' i proizvodnjom filma ''Žetve očajanja'' istraživačkog komiteta St. Vladimir Instituta.Film je pun starih nedokumentovanih slika i oslanja se na intervjue sa bivšim nacistima i ukrajinskim kolaboracionistima,kao i na intervuje dezertera iz SSSR-a.Čak se i Malcolm Muggeridge kratko pojavio.Producenti filma su očigledno pregledali više od milion metara trake,pre nego što su selektovali 720 metara koje će iskoristiti.Umesto bilo kakvog dokumentovanog dokaza i prezentacije gladi,montaža nedokumentovanog materijala je tiho prikazana uključujući Walker/Ditloff-ove fotografije,fotografije iz 1921/22 godine i ostale publikacije nacističke propagande.Ignorišući istinu,neke scene su pozajmljene iz filma o građanskom ratu i sovjetskih filmova 1920-ih.U suštini,izgleda da su ljudi koji su radili na filmu grebali po arhivama tražeći sitne delove starih snimaka ''rata i izgladnivanja'', koje bi ubacili u film stvarajući ogroman efekat na gledaoca i sjedinjujući ih sa pričama i intervjuima partizana.To je bilo priznato čak i od strane onih koji su na neki način učestvovali u tom poduhvatu,a sam film je bio široko prikazivan i hvaljen,čak i na Britanskoj televiziji.Oni koji su radili na filmu su primili nagradu i logističku podršku od strane nacionalnog saveta za film Kanade i novčanu nagradu od udruženja gledalaca – Multikukulturalizam Kanade.Film ''Žetve očajanja'' nije bio objektivan i to je bilo jasno,kao što nije bio ni dokumentovan iako se tvrdilo suprotno.To je bila samo nesazrela propagandna vežba za hladni rat.
Konkvistova knjiga ''Žetva tuge : Sovjetska kolektivizacija i teror izgladnjivanja'' bila je pokušaj legitimacije teorije o izgladnjivanju koju su kreirali pojedinci.Konkvistova povezanost sa desnicom i njegovo poricanje holokausta su dobro poznati.Jedno vreme bio je zaposlen u Britanskoj Tajnoj Službi koja se bavila širenjem dezinformacija u zavodu za informaciona istraživanja,a ključne stvari kojima su se bavili bile su ''treći svet'' i ''Rusi''. U Konkvistovom ranijiem delu ''Veliki teror'' tvrdilo se da je oko 5-6 miliona ljudi umrlo u periodu 1932-1933,od toga polovina u Ukrajini.Godine 1983 on je svoju procenu podigao na 14 miliona i produžio vremenski period u kojem je pod određenim uslovima glad trajala sve do 1937 godine!Takva revizija se poklapa zajedno sa 50-to godišnjom komemoracijom gladi.
Konkvist je predstavio raznoliku nacionalističku kliku,koja je držala delove Ukrajine tokom Ruskog građanskog rata i stranih intervencija,kao dobre i prihvatljive vlade.Masovan pokolj ukrajinskih Jevreja nošen težnjom za nacionalističkom ''nezavisnošću'' 1918-1919 je porican u tri reči.Nacistička okupacija Ukrajine je prezentovana implicitno kao presek vremenskog perioda u kome je vladao sovjetski ''teror'',a oslobađanje od strane nacista je predstavljeno kao sovjetska ''ponovna okupacija''.Postoji mnogo primera u Konkvistovoj knjizi gde se vidi nedostatak naučne utemeljenosti.Jedan od primera je njegovo računanje broja žrtava,koje je slično tehnici sprovođenoj od strane Thomasa Walkera,čoveka koji nikada nije ni bio tamo.U svojim navodima on čak pomera datum Hearstovog članka zabaleženog 1935,u vreme meseca februara 1933.Veoma je važno ukazati na opaske američkog istoričara J Arch Getty-a što se tiče kvaliteta ovog istorijskog istraživanja :
''Grandiozne analitičke generalizacije dolaze iz druge ruke površnog spletkarenja.Priče iz zatvorskog kampa (''moj prijatelj je sreo Buharinovu ženu u kampu i ona mu je rekla...'') postale su primarni izvor sovjetskog centralno-političkog načina zaključivanja...potreba za generalizacijom pretvorila je neproverene detalje i glasine u proverene izvore,izjednačavajući ovakve ponavljane priče sa istinitim i potvrđenim informacijama.''
Sve dok ozbiljni istoričari ne prihvataju ovakva prepričavanja i glasine kao istorijske činjenice,oni kontriraju Konkvistovoj poziciji da se ''istina može preneti samo u obliku rekla-kazala'' i ''da je politička materija u osnovi najbolja,iako nije nepogrešiv izvor glasina''.
Glad
Polazeći od same gladi i razloga koji su je prouzrokovali,faktorima suše i sabotaže tokom ovog procesa kolektivizacije dato je generalno jako malo pažnje od strane desničarskih istoričara.Zanimljivo je da je u ''Istoriji Ukrajine'' napisane od strane Mikhaila Hrushevskog – opisanog od strane samih nacionalista kao ''vodećeg ukrajinskog istoričara'' zabeleženo : ''Još jednom se godina suše poklapa sa haotičnim agrikulturnim uslovima;a tokom zime 1932-1933 velika glad,kao ona od 1921-1922 širila se celom sovjetskom Ukrajinom''.Nigde se u ovoj istoriji ne navodi da je glad promišljeno usmerena protiv Ukrajinaca,a u stvari mnogo prostora je posvećeno gladi koja je trajala 1921-1922.Mnogo toga upućuje na uslove suše u Ukrajini 1931 i 1932 godine.Čak i Ewald Ammende u svojoj knjizi ''Ljudski život u Rusiji'' upućuje na klimatske i prirodne razloge koji su prouzrokovali glad.
Borba oko kolektivizacije na selu uslovila je glad u ovom periodu,a suša je bila samo doprinoseći faktor.Godine 1928 na milionima malih zemljoradničkih farmi,tri četvrtine zemljišta sejano je ručno,nad jednom trećinom rodnog područja vršena je žetva srpom, a 40% roda je pomlaćeno.Više od jedne četvrtine zemljoradničkih porodica nije imala u svom posedu životinje namenjene za vuču ili poljske radove,a 47% njih je imala samo plugove.Put kolektivizacije bila je osobenost prvog petogodišnjeg plana započetog 1929 godine.Manji deo bogatih seljaka kulaka,protivilo se prelasku agrikulturnih dobara u društvenu svojinu,boreći se protiv kolektivizacije putem organizovane kampanje širokim opsegom destrukcije.Borba u nekim područjima uključivala je nešto slično građanskom ratu u Ukrajini.Inostrani posmatrači toga vremena zabeležili su da je protivljenje kulaka poprimilo oblike klanja kruone stoke i konja pre nego što bi ih uključili u kolektivizaciju.u periodu od 1928-1933 broj konja u Sovjetskom Savezu pao je sa 30 na 15 miliona,broj krupne stoke je pao sa 70 na 38 miliona,ovaca i pernatih životinja sa 147 na 50 miliona.Neki kulaci su spaljivali svoja imanja,pa čak i letinu,odnosno uništavali posejane žitarice.Mnogi teoretičari genocidnog izgladnjivanja umanjivali su sabotaže kulaka,ali su ostali prikazivali opise pune entuzijazma i slavljenja svega onoga što je uključivalo protivljenje sovjetskoj kolektivizaciji.Važno je zabeležiti i to da je glad bila ukomponovana zajedno sa epidemijom tifusa koja je nesumnjivo odnela mnoge živote.Do 1933 zabeležena je uspešna žetva,enormni napori su učinjeni ka usavršavanju kolektivnih farmi uz obezbeđenje mehanizovane opreme.
Nakon ogromnog porasta u okviru agrikulturne i industrijske proizvodnje u Ukrajini,usledio je Drugi Svetski Rat i fabrikovanje laži kako je 7 ili 15 miliona ljudi stradalo usled izgladnjivanja sedam godina ranije.Treba dodati i to da su evidencije ukrajinskog pokreta otpora,koji se borio protiv nacista i njihivih pomoćnika ukrajinskih nacionalista,primerene.U najvećem istočnom delu Ukrajine lojalnost Sovjetima je bila veoma aktivna.Tu je bilo oko pola miliona organizovanih sovjetskih gerilaca,i četiri ipo miliona etničkih Ukrajinaca koji su se borili za sovjetsku armiju.Ukrajinska nacionalna istorija prihvata ovakve podatke i možemo se samo zapitati kako je moguće da jedna nacija mobiliše toliki broj vojno sposobnih muškaraca,u situaciji kada su nacionalističke tvrdnje o žrtvama izgladnelosti bile aktuelnije nego ikada.Realnost je bila takva,da se iz ogromnog broja ukrajinskih seljaka i radnika izrodio veliki broj profesionalaca,a sovjetski sistem je demonstrirao nadmoć ekonomskih i kulturnih prednosti.
Jedino mesto gde su nacionalisti ustanovili nekakvu bazu tokom nacističke okupacije bila je Poljska Galicija 1939;ovo je bilo mesto gde su nacisti uglavnom vršili regrutaciju za SS trupe i fašističku policiju.Ispitivanje onoga što se desilo tokom nacističke okupacije otkriva ne samo narodnu podršku Sovjetima koju su demonstrirali Ukrajinci,već otkriva i samu ulogu koju su igrali ukrajinski nacionalisti.
Glad u Ukrajini - mit o genocidu
Glad u Ukrajini – mit o genocidu
Džon Puntis – Jul 2002
Godine 1922 Sovjetski Savez je zahvatila glad u teškim uslovima i to u onim oblastima u kojima su se dešavale vojne intervencije imperijalističkih sila,koje su želele da sruše novu Sovjetsku državu.Glad se ponovo pojavila 1933 naročito u Ukrajini,ali ne samo na tom području.Postoje dve verzije u vezi sa ovom drugom pojavom gladi koje se potpuno razlikuju.Objektivne analize pokazuju da je glad rezultirala kombinacijom loših klimatskih uslova i sabotaža od strane bogatih seljaka ili kulaka,koji su se protivili kolektivizaciji agrikulturnih dobara.Ukrajinski nacionalisti u svakom slučaju tvrde da je glad proračunato smišljena od strane Staljina kako bi se slomio duh ukrajinskog naroda,a da su rezultati toga plana milioni nepotrebnih smrtnih slučajeva,prema kojima na skali destrukcije i zločina nacistički holokaust izgleda minoran.Dokumentovani ''dokazi'' koji su proizvedeni sa namerom da podrže ove tvrdnje su često overavani od strane akademika kao što su Robert Konkvist ili James Mace sa Harvard Univerziteta.Ovakvi dokazi su krajnje klimavi i često se oslanjaju na diskreditovane podatke iz profašističkih novina 1930-ih u Americi,ili čak iz nacističkih dokumenata.Bez obzira na sva ova sučeljavanja argumenata i objektivnog sagledavanja činjenica,najfascinantniji pokušaj ukrajinskih nacionalista je onaj iz 1980 godine,kada su želeli da obeleže 50-to godišnjicu gladi u Ukrajini,potpaljujući hladnoratovsku retoriku za vreme Reganove ere.
Slične stare fotografije koje su se pojavljivale s vremena na vreme,sa namerom da prikažu žrtve ukrajinske gladi,skoro uvek su bile nedokumentovane ili takvi tragovi datiraju iz perioda 1922 godine,pa čak i mnogo pre toga.Zajedno sjedinjene u filmu ''Žetve očajanja'' ovakve slike su prikazivane na državnoj televiziji širom Velike Britanije,bez obzira što su bile odbačene od strane nekih javnih servisa u USA zbog ogromnog nedostatka u objektivnosti.Ukrajinske nacionalističke organizacije u Kanadi i u drugim delovima sveta nastavile su da propagiraju teoriju o navodnom promišljenom genocidnom planu izgladnjivanja,dok su pažljivo prikrivali svoje anti-semitističke,pro-nacističke i kolaboracionističke izvore.Potraga na web stranicama o ''Ukrajinskom genocidnom izgladnjivanju'' rezultirala je pronalaskom 845 stranica koje su upućivale da je ''taj čovek'' prouzrokovao glad u Ukrajini,obično grafički ilustrovanim slikama iz ranijeg perioda.U ovoj raspravi izneću istraživanja o pozadini ovih argumenata i kontra-argumenata,koji upućuju na izvrsnu knjigu Douglas Tottle-a,a koja se bavi ovim problemom
(Prevara,glad i fašizam.Ukrajinski mit o genocidu od Hitlera do Harvarda.Progresivne knjige,Toronto 1987.ISBN 0-919396-51-8 ).
Žurnalistička prevara 1930-ih
U jesen 1934 godine,jedan amerikanac je koristeći ime Thomas Walker ušao u Sovjetski Savez.Posle manje od nedelju dana provedenih u Moskvi,svoj 13-to dnevni boravak je iskoristio u tranzitu do mandžurijske granice,gde je napustio SSSR i nikada se više nije vratio.Četiri meseca kasnije pojavile su se serije članaka u Hearst-ovim novinama u Americi,od strane Thomas-a Walker-a ''čuvenog žurnaliste,putnika i studenta koji se bavio ruskim poslovima i koji je proveo nekoliko godina obilazeći SSSR uzduž i popreko''.Članci su opisivali glad u Ukrajini i u njima se tvrdilo da je glad odnela šest miliona života,a takođe su bili ilustrovani fotografijama leševa i izgladnele dece.Walker je takođe izjavio kako je prokrijumčario kameru ''pod veoma teškim i opasnim uslovima''.
Louis Fischer,američki pisac nastanjen u Moskvi u to vreme bio je veoma sumnjičav.Zašto su morale Hearst-ove novine da zasite čitaoce ovim senzacionističkim pričama deset meseci pre objavljivanja?On je ustanovio da u Walker-ovoj kratkoj poseti SSSR-u,njemu čak nije moglo biti dopušteno ni da vidi krajeve koje je opisao i fotografisao.On je takođe ustanovio da su Walker-ovi fotografski dokazi bili jako neobični:ne samo da su te slike navodile na zaključak da se radi o ranijoj deceniji (Fischer je smatrao da se verovatno radi o 1921 godini kada se desila glad na području Volge) već su sadržale mešavinu scena uzetih iz jeseni i zime.Fischer je takođe zabeležio da su žetve u Ukrajini 1933 bile veoma dobre.
Neke od slika su kasnije identifikovane,a prikazivele su scene koje su se dešavale u Austro - Ugarskoj imperiji,odnosno Prvom Svetskom Ratu.Poznato je da su Herast-ove novine iskopavale stare slike i retuširale ih kako bi ih kasnije koristile u propagandne svrhe.Slike su se nekada pojavljivale kao prikaz stanja u Rusiji,a drugi put su se iste slike odnosile na ukrajinsko područje iz očigledno političkih razloga.Ne samo da su fotografije bile lažne,već je i put u Ukrajinu bio lažan,a i Thomas Walker je sam po sebi prevarant,koji je u stvari bio odbegli robijaš po imenu Robert Green i koji je služio kaznu zatvora zbog falsifikovanja.Na svom kasnijem suđenju koje je usledilo on je priznao da je serija slika korišćena u Hearst-ovim novinskim člancima bila lažna i da te slike nisu bile načinjene u Ukrajini.Bez obzira na ove činjenice,iste slike se i dalje koriste na komemorativnim posterima,web sajtovima i nalaze se u filmu ''Žetve očajanja''.
Hearst-ove novine
Hearst-ove novine u najmanju ruku nastavljaju sa kampanjom o genocidnom izgladnjivanju bez obzira na Walker-ov fijasko.Ovo nije ništa neobično kada uzmemo u obzir da je sam Hearst dobro poznat milionima amerikanaca kao ''američki fašista broj jedan''.(Jedan od glavnih Musolinijevih izvora informacija tokom ranih 1930-ih bio je plaćeni dopisnik Hearst-ovih novina).
Godine 1934 Hearst je posetio nacističku Nemačku i sreo se sa Hitlerom.Prateći ovu posetu,Hearst-ove novine su počele da promivišu članke o genocidnom izgladnjivanju u Ukrajini.Francuski premijer Edwar Herriot koji se u tom periodu vratio sa putovanja u Ukrajini,izjavio je da on nije video ništa od toga i da ne postoje dokazi da tamo vlada bilo kakva glad.Prateći Walker-ove članke,Hearst je pokušavao da ubedi Amerikance kako je SSSR država u kojoj vlada potpuna glad,genocid i kanibalizam.U to vreme ovo je često bilo prepoznatljivo kao politički motivisani senzacionalizam,ali nakon toliko godina ove fabrikacije su transformisane u ''glavne dokaze''.
Napominjanje ovih prikaza kampanje 1930-ih i selektivnih sećanja onih koji su pomogli Hearst-ovim novinama u propagiranju teza o genocidnom izgladnjivanju,baca svetlo na karakter današnje kampanje o genocidnom izgladnjivanju.
Simultano sa započinjanjem Hearst-ove propagande 1935 godine,nacističke novine u Nemačkoj i novine koje su imale simpatija prema toj ideologiji drugde u Evropi,su počele da publikuju slične priče.U to vreme knjiga Dr Ewalda Ammende-a nazvana ''Ljudski život u Rusiji'' bila je publikovana.Ova knjiga je imala dugotrajan uticaj na one koji su propagirali mit o genocidnom izgladnjivanju,pa je stoga ponovo publikovana 1984 godine.Knjiga stvara licemernu objektivnost, kreditirajući Hearst-ove dopisnike na račun nacističke Nemačke i fašističke Italije i reprodukuje tvrdnje neimenovanih ''putnika'' i eksperata''.
Najveći deo fotografskih dokaza teoretičara genocidnog izgladnjivanja su iskopirani ili iz Ammende-ove knjige ili iz članaka Thomasa Walker-a.Izvori ovih fotografija nisu dokumentovani,iako bi trebalo napomenuti da je Ammende učestvovao u istraživačkom radu koja se odnosila na glad 1921-1922 godine.Za slike se govorilo da su bile načinjene na ulicama i skverovima Kharkov-a u leto 1933 godine,iako se na samo 10 od 26 slika pojavljuju urbane scene.Ne postoje nikakvi znakovi i vodilje koje bi nam pomogle da ih smestimo u takav kontekst. ''Ljudski život u Rusiji'' sadrži dodate slike koje se nisu pojavljivale u nemačkim izdanjima.Ovo je izneto od strane Dr Ditloff-a,rukovodioca u nemačkoj vladinoj agrikulturnoj koncesiji u severnom Caucuses-u.Neki bi se zapitali kako to da nacistički funkcioneri tako slobodno govore o ukrajinskim fotografijama,ali u svakom slučaju u kasnijim publikacijama su one ili nekarakteristične ili karakteristične što se tiče različitih izvora.U stvari neke slike su identifikovane da dolaze iz peroda gladi koja je vladala 1922 godine,a neke pokazuju zimske scene bez obzira na to što su izgleda načinjene u letnjem periodu.Druge publikacije koriste iste slike ili bez ikakve akreditacije ili akreditovane od strane Thomasa Walker-a,bez obzira na činjenicu da su korišćene kao prikaz događaja 1932-1933,a Walker je tvrdio da ih je načinio u proleće 1934 godine.
Jasno je da su fotografski dokazi lažni i da su korišćeni primarno kao deo kampanje kako bi se potkopao i diskreditovao Sovjetski Savez.Bez obzira na sve ovo,one se koriste sve do današnjeg dana.
Hladni rat
Kampanja o genocidnom izgladnjivanju 1930-ih naslanjala se na sumnjive desničarske izvore i nije bila prihvaćena od strane glavnih istoričara u to vreme.Vođena je od strane nekih ukrajinskih nacionalista koji su govorili da je pro-sovjetska,levičarska ili čak jevrejska zavera gušila istinu o tome šta se desilo.Tokom 1950-ih godina nacionalisti su objavili knjige poput : ''Mračni poslovi Kremljina'' kako bi propagirali svoju interpretaciju istorije.Jedan deo je posvećen nacionalističkim tvrdnjama o sovjetskim masovnim egzekucijama tokom 1930-ih u Vinitsi.Povrh svega tokom nacističke okupacije 1943 godine,grobovi su istraživani od strane nacističke komisije i korišćeni u propagandnim filmovima.Post-ratovska svedočenja nemačkih vojnika donela su istinu na videlo o tome da su ovo bile nacističke prevare i da su tela pripadala Jevrejima,koje su pogubile SS trupe i ukrajinska milicija.
Neke jezive tvrdnje o kanibalizmu u drugom delu ''Mračnih poslova'',dovele su do toga da se one pominju kao deo ''Ukrajinske nacionalne kuhinje''.
Džon Puntis – Jul 2002
Godine 1922 Sovjetski Savez je zahvatila glad u teškim uslovima i to u onim oblastima u kojima su se dešavale vojne intervencije imperijalističkih sila,koje su želele da sruše novu Sovjetsku državu.Glad se ponovo pojavila 1933 naročito u Ukrajini,ali ne samo na tom području.Postoje dve verzije u vezi sa ovom drugom pojavom gladi koje se potpuno razlikuju.Objektivne analize pokazuju da je glad rezultirala kombinacijom loših klimatskih uslova i sabotaža od strane bogatih seljaka ili kulaka,koji su se protivili kolektivizaciji agrikulturnih dobara.Ukrajinski nacionalisti u svakom slučaju tvrde da je glad proračunato smišljena od strane Staljina kako bi se slomio duh ukrajinskog naroda,a da su rezultati toga plana milioni nepotrebnih smrtnih slučajeva,prema kojima na skali destrukcije i zločina nacistički holokaust izgleda minoran.Dokumentovani ''dokazi'' koji su proizvedeni sa namerom da podrže ove tvrdnje su često overavani od strane akademika kao što su Robert Konkvist ili James Mace sa Harvard Univerziteta.Ovakvi dokazi su krajnje klimavi i često se oslanjaju na diskreditovane podatke iz profašističkih novina 1930-ih u Americi,ili čak iz nacističkih dokumenata.Bez obzira na sva ova sučeljavanja argumenata i objektivnog sagledavanja činjenica,najfascinantniji pokušaj ukrajinskih nacionalista je onaj iz 1980 godine,kada su želeli da obeleže 50-to godišnjicu gladi u Ukrajini,potpaljujući hladnoratovsku retoriku za vreme Reganove ere.
Slične stare fotografije koje su se pojavljivale s vremena na vreme,sa namerom da prikažu žrtve ukrajinske gladi,skoro uvek su bile nedokumentovane ili takvi tragovi datiraju iz perioda 1922 godine,pa čak i mnogo pre toga.Zajedno sjedinjene u filmu ''Žetve očajanja'' ovakve slike su prikazivane na državnoj televiziji širom Velike Britanije,bez obzira što su bile odbačene od strane nekih javnih servisa u USA zbog ogromnog nedostatka u objektivnosti.Ukrajinske nacionalističke organizacije u Kanadi i u drugim delovima sveta nastavile su da propagiraju teoriju o navodnom promišljenom genocidnom planu izgladnjivanja,dok su pažljivo prikrivali svoje anti-semitističke,pro-nacističke i kolaboracionističke izvore.Potraga na web stranicama o ''Ukrajinskom genocidnom izgladnjivanju'' rezultirala je pronalaskom 845 stranica koje su upućivale da je ''taj čovek'' prouzrokovao glad u Ukrajini,obično grafički ilustrovanim slikama iz ranijeg perioda.U ovoj raspravi izneću istraživanja o pozadini ovih argumenata i kontra-argumenata,koji upućuju na izvrsnu knjigu Douglas Tottle-a,a koja se bavi ovim problemom
(Prevara,glad i fašizam.Ukrajinski mit o genocidu od Hitlera do Harvarda.Progresivne knjige,Toronto 1987.ISBN 0-919396-51-8 ).
Žurnalistička prevara 1930-ih
U jesen 1934 godine,jedan amerikanac je koristeći ime Thomas Walker ušao u Sovjetski Savez.Posle manje od nedelju dana provedenih u Moskvi,svoj 13-to dnevni boravak je iskoristio u tranzitu do mandžurijske granice,gde je napustio SSSR i nikada se više nije vratio.Četiri meseca kasnije pojavile su se serije članaka u Hearst-ovim novinama u Americi,od strane Thomas-a Walker-a ''čuvenog žurnaliste,putnika i studenta koji se bavio ruskim poslovima i koji je proveo nekoliko godina obilazeći SSSR uzduž i popreko''.Članci su opisivali glad u Ukrajini i u njima se tvrdilo da je glad odnela šest miliona života,a takođe su bili ilustrovani fotografijama leševa i izgladnele dece.Walker je takođe izjavio kako je prokrijumčario kameru ''pod veoma teškim i opasnim uslovima''.
Louis Fischer,američki pisac nastanjen u Moskvi u to vreme bio je veoma sumnjičav.Zašto su morale Hearst-ove novine da zasite čitaoce ovim senzacionističkim pričama deset meseci pre objavljivanja?On je ustanovio da u Walker-ovoj kratkoj poseti SSSR-u,njemu čak nije moglo biti dopušteno ni da vidi krajeve koje je opisao i fotografisao.On je takođe ustanovio da su Walker-ovi fotografski dokazi bili jako neobični:ne samo da su te slike navodile na zaključak da se radi o ranijoj deceniji (Fischer je smatrao da se verovatno radi o 1921 godini kada se desila glad na području Volge) već su sadržale mešavinu scena uzetih iz jeseni i zime.Fischer je takođe zabeležio da su žetve u Ukrajini 1933 bile veoma dobre.
Neke od slika su kasnije identifikovane,a prikazivele su scene koje su se dešavale u Austro - Ugarskoj imperiji,odnosno Prvom Svetskom Ratu.Poznato je da su Herast-ove novine iskopavale stare slike i retuširale ih kako bi ih kasnije koristile u propagandne svrhe.Slike su se nekada pojavljivale kao prikaz stanja u Rusiji,a drugi put su se iste slike odnosile na ukrajinsko područje iz očigledno političkih razloga.Ne samo da su fotografije bile lažne,već je i put u Ukrajinu bio lažan,a i Thomas Walker je sam po sebi prevarant,koji je u stvari bio odbegli robijaš po imenu Robert Green i koji je služio kaznu zatvora zbog falsifikovanja.Na svom kasnijem suđenju koje je usledilo on je priznao da je serija slika korišćena u Hearst-ovim novinskim člancima bila lažna i da te slike nisu bile načinjene u Ukrajini.Bez obzira na ove činjenice,iste slike se i dalje koriste na komemorativnim posterima,web sajtovima i nalaze se u filmu ''Žetve očajanja''.
Hearst-ove novine
Hearst-ove novine u najmanju ruku nastavljaju sa kampanjom o genocidnom izgladnjivanju bez obzira na Walker-ov fijasko.Ovo nije ništa neobično kada uzmemo u obzir da je sam Hearst dobro poznat milionima amerikanaca kao ''američki fašista broj jedan''.(Jedan od glavnih Musolinijevih izvora informacija tokom ranih 1930-ih bio je plaćeni dopisnik Hearst-ovih novina).
Godine 1934 Hearst je posetio nacističku Nemačku i sreo se sa Hitlerom.Prateći ovu posetu,Hearst-ove novine su počele da promivišu članke o genocidnom izgladnjivanju u Ukrajini.Francuski premijer Edwar Herriot koji se u tom periodu vratio sa putovanja u Ukrajini,izjavio je da on nije video ništa od toga i da ne postoje dokazi da tamo vlada bilo kakva glad.Prateći Walker-ove članke,Hearst je pokušavao da ubedi Amerikance kako je SSSR država u kojoj vlada potpuna glad,genocid i kanibalizam.U to vreme ovo je često bilo prepoznatljivo kao politički motivisani senzacionalizam,ali nakon toliko godina ove fabrikacije su transformisane u ''glavne dokaze''.
Napominjanje ovih prikaza kampanje 1930-ih i selektivnih sećanja onih koji su pomogli Hearst-ovim novinama u propagiranju teza o genocidnom izgladnjivanju,baca svetlo na karakter današnje kampanje o genocidnom izgladnjivanju.
Simultano sa započinjanjem Hearst-ove propagande 1935 godine,nacističke novine u Nemačkoj i novine koje su imale simpatija prema toj ideologiji drugde u Evropi,su počele da publikuju slične priče.U to vreme knjiga Dr Ewalda Ammende-a nazvana ''Ljudski život u Rusiji'' bila je publikovana.Ova knjiga je imala dugotrajan uticaj na one koji su propagirali mit o genocidnom izgladnjivanju,pa je stoga ponovo publikovana 1984 godine.Knjiga stvara licemernu objektivnost, kreditirajući Hearst-ove dopisnike na račun nacističke Nemačke i fašističke Italije i reprodukuje tvrdnje neimenovanih ''putnika'' i eksperata''.
Najveći deo fotografskih dokaza teoretičara genocidnog izgladnjivanja su iskopirani ili iz Ammende-ove knjige ili iz članaka Thomasa Walker-a.Izvori ovih fotografija nisu dokumentovani,iako bi trebalo napomenuti da je Ammende učestvovao u istraživačkom radu koja se odnosila na glad 1921-1922 godine.Za slike se govorilo da su bile načinjene na ulicama i skverovima Kharkov-a u leto 1933 godine,iako se na samo 10 od 26 slika pojavljuju urbane scene.Ne postoje nikakvi znakovi i vodilje koje bi nam pomogle da ih smestimo u takav kontekst. ''Ljudski život u Rusiji'' sadrži dodate slike koje se nisu pojavljivale u nemačkim izdanjima.Ovo je izneto od strane Dr Ditloff-a,rukovodioca u nemačkoj vladinoj agrikulturnoj koncesiji u severnom Caucuses-u.Neki bi se zapitali kako to da nacistički funkcioneri tako slobodno govore o ukrajinskim fotografijama,ali u svakom slučaju u kasnijim publikacijama su one ili nekarakteristične ili karakteristične što se tiče različitih izvora.U stvari neke slike su identifikovane da dolaze iz peroda gladi koja je vladala 1922 godine,a neke pokazuju zimske scene bez obzira na to što su izgleda načinjene u letnjem periodu.Druge publikacije koriste iste slike ili bez ikakve akreditacije ili akreditovane od strane Thomasa Walker-a,bez obzira na činjenicu da su korišćene kao prikaz događaja 1932-1933,a Walker je tvrdio da ih je načinio u proleće 1934 godine.
Jasno je da su fotografski dokazi lažni i da su korišćeni primarno kao deo kampanje kako bi se potkopao i diskreditovao Sovjetski Savez.Bez obzira na sve ovo,one se koriste sve do današnjeg dana.
Hladni rat
Kampanja o genocidnom izgladnjivanju 1930-ih naslanjala se na sumnjive desničarske izvore i nije bila prihvaćena od strane glavnih istoričara u to vreme.Vođena je od strane nekih ukrajinskih nacionalista koji su govorili da je pro-sovjetska,levičarska ili čak jevrejska zavera gušila istinu o tome šta se desilo.Tokom 1950-ih godina nacionalisti su objavili knjige poput : ''Mračni poslovi Kremljina'' kako bi propagirali svoju interpretaciju istorije.Jedan deo je posvećen nacionalističkim tvrdnjama o sovjetskim masovnim egzekucijama tokom 1930-ih u Vinitsi.Povrh svega tokom nacističke okupacije 1943 godine,grobovi su istraživani od strane nacističke komisije i korišćeni u propagandnim filmovima.Post-ratovska svedočenja nemačkih vojnika donela su istinu na videlo o tome da su ovo bile nacističke prevare i da su tela pripadala Jevrejima,koje su pogubile SS trupe i ukrajinska milicija.
Neke jezive tvrdnje o kanibalizmu u drugom delu ''Mračnih poslova'',dovele su do toga da se one pominju kao deo ''Ukrajinske nacionalne kuhinje''.
субота, 8. новембар 2008.
Marksizam-lenjinizam
Marksizam-lenjinizam je komunistički ideološki pravac koji se pojavjuje kao matična tendencija među komunističkim partijama 1920 godine,a prihvaćen je kao ideološki temelj Komunističke Internacionale tokom Staljinove ere.
U svakom slučaju u različitim kontekstima različite (ponekad protivničke) političke grupacije koriste termin ''marksizam-lenjinizam'' kako bi opisale ideologiju za koju tvrde da je upravo oni podržavaju.
Istorija termina
Nakon 5 godina od Lenjinove smrti J.V.Staljin je osnažio svoje pozicije došavši na vlast u Sovjetskom Savezu.Sudeći po mišljenju G. Lisichkin-a,marksizam-lenjinizam kao odvojena ideologija kreirana je od strane Staljina naročito u njegovoj knjizi ''Pitanja lenjinizma''.Tokom perioda Staljinove vladavine u Sovjetskom Savezu,marksizam-lenjinizam je proglašen za oficijelnu ideologiju države.
Da li je Staljinova praksa zapravo pratila principe Marksa i Lenjina,još uvek je predmet debate među istoričarima i naučnicima koji se bave politikom.Trockisti naročito veruju da je staljinizam kontradiktoran autentičnom marksizmu i lenjinizmu,koristeći termin ''boljševički-lenjinizam'' kako bi opisali svoju ideologiju anti-staljinističkog (a kasnije i anti-maoističkog) komunizma.Levi komunisti su odbacili ''marksizam-lenjinizam'' kao anti-marksistički pravac.
Termin marksizam-lenjinizam je najčešće korišćen od strane onih koji veruju da je Lenjinova zaostavština uspešno sačuvana doprinosom J.V.Staljina i njegovih sledbenika.U svakom slučaju ona je takođe korišćena i od strane onih koji odbacuju Staljinovu politiku,kao što su pristalice politike Nikite Hruščova.
Posle kinesko-sovjetskog razdvajanja,komunističke partije SSSR-a i Narodne Republike Kine su tvrdile kako su baš one intelektulne naslednice ideologije marksizma-lenjinizma.U Kini su tvrdili da je Mao Ce Tung ''prilagodio marksizam-lenjinizam kineskim uslovima'' a ideja je evoluirala i na fundamentalan način bila primenljiva u celom svetu;prema tome termin ''marksizam-lenjinizam-misao Mao Ce Tunga'' (jednostavno nazvan maoizam) korišćen je kako bi se opisala oficijalna državna ideologija NR Kine kao i ideološka osnova partija u celom svetu koje su imale simpatije prema Komunističkoj Partiji NR Kine.Nakon smrti Mao Ce Tunga,peruanski maosti su se ujedinili sa Komunističkom Partijom Perua (Sandera Luminosa) nakon čega je skovan novi termin ''marksizam-lenjinizam-maoizam'' dokazujući da je maoizam napredniji nivo marksizma.
Pošto se dogodio i kinesko-albanski sukob,manji deo marksista-lenjinista je počeo da ignoriše ili potpuno negira ulogu Mao Ce Tunga u međunarnom komunističkom pokretu favorizujući Partiju Rada Albanije,koja se navodno programski približila Staljinovoj politici.
U Severnoj Koreji marksizam-lenjinizam je zvanično usvojen 1977 godine od strane Đuče-a,u čijim konceptima klase i klasne borbe (drugim rečima samog marksizma) ''nije igrao nikakvu značajniju ulogu'' prema mišljenju nekih ljudi.U svakom slučaju,vlada se i dalje pozivala na ideologiju marksizma-lenjinizma ili jednostavnije rečeno na Staljinovo nasleđe zahvaljući političkoj i ekonomskoj strukturi.
U Severnoj Koreji marksizam-lenjinizam je zvanično usvojen 1977 godine od strane Đuče-a,u čijim konceptima klase i klasne borbe (drugim rečima samog marksizma) ''nije igrao nikakvu značajniju ulogu'' prema mišljenju nekih ljudi.U svakom slučaju,vlada se i dalje pozivala na ideologiju marksizma-lenjinizma ili jednostavnije rečeno na Staljinovo nasleđe zahvaljući političkoj i ekonomskoj strukturi.
U ostale tri komunističke države koje danas postoje – Kuba,Vijetnam i Laos – vladajuće partije se drže marksizma-lenjinizma kao zvanične ideologije iako joj daju drugačije interpretacije u političkoj praksi kako neki smatraju.S druge strane stavovi većine marksističko-lenjinističkih partija u svetu su takvi da one podržavaju politiku ovih zemalja.
Trenutna upotreba
Neke savremene komunističke partije nastavljaju da slede marksizam-lenjinizam kao svoju bazičnu ideologiju iako su je neke modifikovale i adaptirale novim i lokalnim političkim okolnostima.
U nazivima partija,termin ''marksističko-lenjinistička'' je korišćen od strane komunističke partije koja želi da se razlikuje od neke druge (najčešće revizionističke) komunističke partije u istoj državi.
Konfuzija u narodu vrvi naročito u odnosu na kompleks terminologije koja opisuje različite škole marksističkog izvornog mišljenja.Naziv ''marksista-lenjinista'' je često korišćen od strane onih koji nisu srodni sa komunističkom ideologijom ni u kakvom pogledu (na primer od strane mnogih buržoaskih novina i medija) kao sinonim za bilo koji vid marksizma.
недеља, 2. новембар 2008.
Militantni antifašizam
Militantni antifašizam
Militantni antifašizam je oblik antifašizma kojim se zagovara korišćenje nasilja protiv fašizma.U okviru antifašističkog pokreta,pojam militantni antifašizam je često korišćen kao kontrast liberalnom antifašizmu.
Fašisti se fizičkim prisustvom na ulici često oslanjaju na nasilje,dok militantni antifašisti smatraju da je jednako korišćenje nasilja jako bitno kako bi se suzbio fašizam.Dok se evropski liberalni antifašisti radije pozivaju na državu kako bi cenzurisala kako to oni zovu – govor mržnje – ili sudski gone fašiste putem postojećih zakona,militantni antifašisti su protivnici takvih poziva ili ne obraćaju mnogo pažnje na tako nešto.Kao kontrast svemu ovome,militantni antifašisti veruju da bi fašizam trebao biti suzbijen od strane društva,pre nego nekim merama od strane države.Militantni antifašisti su obično ljudi koji podržavaju klasnu borbu i vide fašizam kao anti-radnički politički sistem.Militantni antifašisti teže da promovišu radikalnu anti-kapitalističku transformaciju društva,pre nego što bi se upustili u odbranu postojećeg stanja liberalne demokratije.Ovo često dovodi do podrške nekom od oblika socijalizma ili anarhizma.
Termin - ANTIFA
Termin ''antifa'' potiče od reči ''antifascismus'' koja je nemačka reč i ujedno naziv za antifašizam.Ona se odnosi na individue i grupe ljudi angažovane u borbi protiv fašizma,a neke antifašističke grupe sadrže reč ''antifa'' u svom nazivu.Tokom 1920-ih,1930-ih i 1940-ih,SSSR je imao pokroviteljstvo nad različitim antifašističkim grupama,koje su često koristile ime antifa.POW se pod komandom Sovjeta zauzeo u okviru kampanje na istočnom frontu tokom Drugog Svetskog Rata,kako bi preuzeo na sebe odgovornost za antifa treninge.Pal Maleter,mađarski POW,postao je komunista posle određenog vremena provedenog u Kijevu na antifa treninzima.
Danas se termin ''antifa'' odnosi na pojedince i grupe koje su angažovane u borbi protiv fašističkih tendencija.U Nemačkoj mnoge antifa grupe su osnovane kao reakcija na porast desničarskog ekstremizma posle ujedinjenja te zemlje i smrti više od sto ljudi koje su ubili desničarski ekstremisti.Postoji svetska mreža antifa grupacija,ali one nisu sastavljene kao neki homogeni pokret.Zavisno od pojedine grupe ili individue,ciljevi se mogu razlikovati.
Termini ''antifašista'' i ''antifa'' danas se skoro ekskluzivno koriste od strane levičarskih grupacija.Što se tiče ovih grupacija,borba protiv fašističkih tendencija je obično povezana sa širokom pogledom na društvenu odgovornost ili njegove aspekte,pa se zbog toga teži radikalnoj društvenoj promeni.Oni teže da opišu sebe kao protivnike : rasizma,nacionalizma,anti-semitizma,seksizma,homofobije i kapitalizma.Mnogi članovi antifa grupa smatraju komunizam,socijalizam i anarhizam najsavršenijim oblicima društvene organizacije.Prema mišljenju Nemačke Obaveštajne Agencije - Bundesamt für Verfassungsschutz,neke antifa grupe koje su deo autonomnog pokreta su spremne da koriste nasilje protiv desničarskih ekstremista.
Nemačka
Članovi Komunističke Partije i Socijal-Demokratske Partije (SPD) u različitom vremenskom periodu tokom 1920-ih i 1930-ih zagovarali su korišćenje nasilja i masovne agitacije među radničkom klasom u pokušaju da spreče delovanje Hitlerove Nacističke Partije.Leon Trocki je bio jedan od onih koji je zagovarao upotrebu nasilnih metoda od strane militantnih antifašista u Nemačkoj.On je napisao da ''borbeni odredi moraju biti kreirani...ništa ne može povećati fašističku oholost koliko može mlitavi pacifizam u delovima radničkih organizacija...To je politički kukavičluk negirati tako nešto.Bez organizovanih borbenih odreda,najveći deo herojske mase bio bi uništen deo po deo od strane fašističkih bandi.''
Italija
Pojava ideologije fašističkog lidera Benita Musolinija tokom 1920-ih,bila je praćena nasiljem i odbijanjem od strane male frakcije radničkog pokreta.Posle potpisivanja ''mirovnog pakta'' od strane Italijanske Socijalističke Partije (PSI) sa Nacionalnom Fašističkom Partijom 3.avgusta 1921 i prihvatanje legalističke i pacifističke strategije radničkih sindikata,ostali delovi radničkog pokreta koji se nisu slagali sa ovom strategijom oformili su ''Arditi del popolo'' 1921 godine.Generalna Konfederacija Rada (CGT) i PSI odbili su da priznaju anti-fašističku miliciju,dok je Italijanska Komunistička Partija (PCI) naredila svojim članovima da napuste organizaciju.PCI je organizovala samostalno militantne grupe,ali akcije su im bile relativno minorne kako neki smatraju.Naravno članovi PCI-a se ne bi složili sa tim,odgovarajući na takve optužbe činjenicom da su imali konkretne akcije,ali da su želeli da se u javnosti stekne takav utisak kako su njihove metode delovanja legalne i nenasilne.
Španija
U Španskom građanskom ratu 1930-ih,Republikanska armija,Internacionalne Brigade i naročito Radnička Partija Marksističkog Jedinstva (POUM) i anarhistička milicija kao što je Čelična kolona primeri su militantnog antifašizma i borbe koja se vodila protiv Franciska Franka i njegovih snaga.Prijatelji Durruti-ja bila je jedna od najmilitantnijih grupa povezana sa Federación Anarquista Ibérica (FAI).Španska anarhistička gerila ''Sabate'' borila se protiv Frankovog režima sve do 1960-ih iz baze u Francuskoj (pogledati anarhizam u Kataloniji,anarhizam u Španiji).Španski Maquis takođe se borio protiv Frankovog režima s one strane granice u Francuskoj,dugo godina pošto se Španski Građanski Rat završio.
Borba protiv fašizma u Španiji privukla je snažnu internacionalnu podršku levičara i pripadnika radničke klase.Mnogi su bili u Španiji kako bi podržali antifašističke ciljeve i pridružili se jedinicama Internacionalne Brigade kao što su bili Lincoln Battalion, British Battalion, Dabrowski Battalion, "Mac-Paps" i društvo Naftali Botwin.Znameniti antifašisti koji su se borili protiv Franka bili su : Džordž Orvel koji se borio u POUM miliciji i napisao ''Poštovanje Kataloniji'' o ovom iskustvu,Ernest Hemingvej – čovek koji je podržao Internacionalne Brigade i koji je napisao ''Za kim zvona zvone'' o svom iskustvu i radikalni žurnalista Martha Gellhorn.
Militantni antifašizam je oblik antifašizma kojim se zagovara korišćenje nasilja protiv fašizma.U okviru antifašističkog pokreta,pojam militantni antifašizam je često korišćen kao kontrast liberalnom antifašizmu.
Fašisti se fizičkim prisustvom na ulici često oslanjaju na nasilje,dok militantni antifašisti smatraju da je jednako korišćenje nasilja jako bitno kako bi se suzbio fašizam.Dok se evropski liberalni antifašisti radije pozivaju na državu kako bi cenzurisala kako to oni zovu – govor mržnje – ili sudski gone fašiste putem postojećih zakona,militantni antifašisti su protivnici takvih poziva ili ne obraćaju mnogo pažnje na tako nešto.Kao kontrast svemu ovome,militantni antifašisti veruju da bi fašizam trebao biti suzbijen od strane društva,pre nego nekim merama od strane države.Militantni antifašisti su obično ljudi koji podržavaju klasnu borbu i vide fašizam kao anti-radnički politički sistem.Militantni antifašisti teže da promovišu radikalnu anti-kapitalističku transformaciju društva,pre nego što bi se upustili u odbranu postojećeg stanja liberalne demokratije.Ovo često dovodi do podrške nekom od oblika socijalizma ili anarhizma.
Termin - ANTIFA
Termin ''antifa'' potiče od reči ''antifascismus'' koja je nemačka reč i ujedno naziv za antifašizam.Ona se odnosi na individue i grupe ljudi angažovane u borbi protiv fašizma,a neke antifašističke grupe sadrže reč ''antifa'' u svom nazivu.Tokom 1920-ih,1930-ih i 1940-ih,SSSR je imao pokroviteljstvo nad različitim antifašističkim grupama,koje su često koristile ime antifa.POW se pod komandom Sovjeta zauzeo u okviru kampanje na istočnom frontu tokom Drugog Svetskog Rata,kako bi preuzeo na sebe odgovornost za antifa treninge.Pal Maleter,mađarski POW,postao je komunista posle određenog vremena provedenog u Kijevu na antifa treninzima.
Danas se termin ''antifa'' odnosi na pojedince i grupe koje su angažovane u borbi protiv fašističkih tendencija.U Nemačkoj mnoge antifa grupe su osnovane kao reakcija na porast desničarskog ekstremizma posle ujedinjenja te zemlje i smrti više od sto ljudi koje su ubili desničarski ekstremisti.Postoji svetska mreža antifa grupacija,ali one nisu sastavljene kao neki homogeni pokret.Zavisno od pojedine grupe ili individue,ciljevi se mogu razlikovati.
Termini ''antifašista'' i ''antifa'' danas se skoro ekskluzivno koriste od strane levičarskih grupacija.Što se tiče ovih grupacija,borba protiv fašističkih tendencija je obično povezana sa širokom pogledom na društvenu odgovornost ili njegove aspekte,pa se zbog toga teži radikalnoj društvenoj promeni.Oni teže da opišu sebe kao protivnike : rasizma,nacionalizma,anti-semitizma,seksizma,homofobije i kapitalizma.Mnogi članovi antifa grupa smatraju komunizam,socijalizam i anarhizam najsavršenijim oblicima društvene organizacije.Prema mišljenju Nemačke Obaveštajne Agencije - Bundesamt für Verfassungsschutz,neke antifa grupe koje su deo autonomnog pokreta su spremne da koriste nasilje protiv desničarskih ekstremista.
Nemačka
Članovi Komunističke Partije i Socijal-Demokratske Partije (SPD) u različitom vremenskom periodu tokom 1920-ih i 1930-ih zagovarali su korišćenje nasilja i masovne agitacije među radničkom klasom u pokušaju da spreče delovanje Hitlerove Nacističke Partije.Leon Trocki je bio jedan od onih koji je zagovarao upotrebu nasilnih metoda od strane militantnih antifašista u Nemačkoj.On je napisao da ''borbeni odredi moraju biti kreirani...ništa ne može povećati fašističku oholost koliko može mlitavi pacifizam u delovima radničkih organizacija...To je politički kukavičluk negirati tako nešto.Bez organizovanih borbenih odreda,najveći deo herojske mase bio bi uništen deo po deo od strane fašističkih bandi.''
Italija
Pojava ideologije fašističkog lidera Benita Musolinija tokom 1920-ih,bila je praćena nasiljem i odbijanjem od strane male frakcije radničkog pokreta.Posle potpisivanja ''mirovnog pakta'' od strane Italijanske Socijalističke Partije (PSI) sa Nacionalnom Fašističkom Partijom 3.avgusta 1921 i prihvatanje legalističke i pacifističke strategije radničkih sindikata,ostali delovi radničkog pokreta koji se nisu slagali sa ovom strategijom oformili su ''Arditi del popolo'' 1921 godine.Generalna Konfederacija Rada (CGT) i PSI odbili su da priznaju anti-fašističku miliciju,dok je Italijanska Komunistička Partija (PCI) naredila svojim članovima da napuste organizaciju.PCI je organizovala samostalno militantne grupe,ali akcije su im bile relativno minorne kako neki smatraju.Naravno članovi PCI-a se ne bi složili sa tim,odgovarajući na takve optužbe činjenicom da su imali konkretne akcije,ali da su želeli da se u javnosti stekne takav utisak kako su njihove metode delovanja legalne i nenasilne.
Španija
U Španskom građanskom ratu 1930-ih,Republikanska armija,Internacionalne Brigade i naročito Radnička Partija Marksističkog Jedinstva (POUM) i anarhistička milicija kao što je Čelična kolona primeri su militantnog antifašizma i borbe koja se vodila protiv Franciska Franka i njegovih snaga.Prijatelji Durruti-ja bila je jedna od najmilitantnijih grupa povezana sa Federación Anarquista Ibérica (FAI).Španska anarhistička gerila ''Sabate'' borila se protiv Frankovog režima sve do 1960-ih iz baze u Francuskoj (pogledati anarhizam u Kataloniji,anarhizam u Španiji).Španski Maquis takođe se borio protiv Frankovog režima s one strane granice u Francuskoj,dugo godina pošto se Španski Građanski Rat završio.
Borba protiv fašizma u Španiji privukla je snažnu internacionalnu podršku levičara i pripadnika radničke klase.Mnogi su bili u Španiji kako bi podržali antifašističke ciljeve i pridružili se jedinicama Internacionalne Brigade kao što su bili Lincoln Battalion, British Battalion, Dabrowski Battalion, "Mac-Paps" i društvo Naftali Botwin.Znameniti antifašisti koji su se borili protiv Franka bili su : Džordž Orvel koji se borio u POUM miliciji i napisao ''Poštovanje Kataloniji'' o ovom iskustvu,Ernest Hemingvej – čovek koji je podržao Internacionalne Brigade i koji je napisao ''Za kim zvona zvone'' o svom iskustvu i radikalni žurnalista Martha Gellhorn.
Velika Britanija
Porast popularnosti Britanske Unije Fašista (BUF) Oswald Mosley-ja,bila je izazov za Komunističku Partiju Velike Britanije,socijaliste u Partiji Rada,Nezavisnu Partiju Rada,Irske katolike na brodogradilištu i radničku klasu među Jevrejima istočnog Londona.Glavna tačka borbe bila je bitka za Cable Street (Battle of Cable Street),kada je hiljade ljudi iz istočnog Londona i ostalih delova izašlo napolje iz svojih kuća kako bi sprečili BUF marš.Prvobitno je vođstvo nacionalne Komunističke Partije zahtevalo masovne demonstracije na Hyde Park-u kako bi se solidarisali sa Republikom Španijom umesto mobilizacije protiv BUF-a,ali su se lokalni partijski aktivisti usprotivili ovome.U svakom slučaju,kampanje protiv fašizma u Španiji i Engleskoj bile su jasno povezane kada su lokalni aktivisti zajedno marširali ulicama istočnog Londona sa sloganom ''Neće proći'',preuzetim sloganom Republike Španije ''No pasaran''.Posle Drugog Svetskog Rata,jevrejski ratni veterani nastavili su tradiciju militantne konfrontacije BUF-u sa Grupom 43,a 1960-ih Grupa 62 nastavila je borbu protiv neonacista.
Period od 1970-ih do 1990-ih
U periodu 1970-ih fašisti i krajnje desničarske partije kao što su Nacionalni Front (NF) i Britanski Pokret zabeležile su značajan porast počevši sve više da se pojavljuju u javnosti.Ovo je bio glavni izazov 1977 u bitci za Lewisham (Battle of Lewisham) kada je hiljade crnaca i belaca fizički zaustavilo NF marš u južnom Londonu.Nedugo zatim ''Anti-Naci Liga'' (ANL) stvorena je od strane Socijalističke Radničke Partije (SWP).ANL je imala propagandnu kampanju visokog profila,pošto su antifašistički odredi konstatno napadali NF skupove i prodavce njihovih novina kako bi ih onemogućili da se organizuju.Uspeh propagande ANL-a i fizička kampanja,kombinovana sa desničarskom politikom Margaret Tačer značila je kraj perioda u kome je NF rastao.
Toni Cliff teoretičar SWP-a koji je opisao ovaj period kao povratak klasnoj borbi,raspustio je ANL.U svakom slučaju mnogi članovi odbili su da prestanu sa svojim aktivnostima.Oni su isključeni iz partije 1981,a formirali su grupu Crvena Akcija.SWP je koristio termin ''skvodizam'' kako bi označio ove militantne antifašiste kao siledžije.Godine 1985 neki članovi Crvene Akcije i članovi anarho-sindikalističkog pokreta Direktna Akcija osnovali su Antifašističku Akciju (AFA),na koju će biti fokusiran militantni antifašizam u Velikoj Britaniji narednih 15 godina.Hiljade ljudi uzelo je učešće u militantnim AFA mobilizacijama kao što su demonstracije na Dan sećanja 1986 i 1987,Karneval Jedinstva, Battle of Cable Street's 55-godišnjica marša 1991,Bitka za Waterloo (Battle of Waterloo) protiv Britanske Nacionalne Partije 1992.
Posle 1995 godine pojedine antifašističke mobilizacije su se i dalje javljale protiv Nacionalnog Fronta u Doveru 1997 i 1998.Što se tiče unutrašnjih stvari, stvoren je novi AFA Nacionalni Kordinacioni Komitet.Godine 1997 AFA je zvanično izbacila članove koji su sarađivali sa ljudima koji se bave istraživanjem,a 1998 godine AFA iz Leeds-a i Huddersfield-a isključeni su od strane novog Komiteta zbog toga što su ignorisali zvaničnu politiku.Isključenja nisu zaustavila propadanje.Bila su tu i neka lokalna ponovna formiranja – u Liverpulu 2000 godine.Ali 2001 godine,mada verovatno mnogo i ranije AFA kao nacionalna organizacija jedva da je i postojala.
Posle 1995 godine pojedine antifašističke mobilizacije su se i dalje javljale protiv Nacionalnog Fronta u Doveru 1997 i 1998.Što se tiče unutrašnjih stvari, stvoren je novi AFA Nacionalni Kordinacioni Komitet.Godine 1997 AFA je zvanično izbacila članove koji su sarađivali sa ljudima koji se bave istraživanjem,a 1998 godine AFA iz Leeds-a i Huddersfield-a isključeni su od strane novog Komiteta zbog toga što su ignorisali zvaničnu politiku.Isključenja nisu zaustavila propadanje.Bila su tu i neka lokalna ponovna formiranja – u Liverpulu 2000 godine.Ali 2001 godine,mada verovatno mnogo i ranije AFA kao nacionalna organizacija jedva da je i postojala.
Period posle 2000-e
Neki bivši elementi iz AFA su se pregrupisali i formirali militantnu fašističku grupu ''No Platform'' (Bez platforme) 2002 godine,međutim ova grupa se nedugo zatim raspala.Godine 2004,članovi organizacija Anarhistička federacija,Klasni rat i Bez Platforme osnovali su organizaciju ANTIFA.Ova velika grupacija kojom su dominirale anarhističke ideje imitirala je AFA-u što se tiče fizičke i ideološke konfrontacije prema fašistima,a nije bila povezana ni sa jednom istraživačkom niti kooperativna sa bilo kojom državnom agencijom.23 semptembra 2004 ANTIFA je bila umešana u sukob sa Dejvidom Kingom,bivšim blagajnikom Britanske Nacionalne Partije i njegovom BNP obezbeđenjem u Bazildonu (Essex).15. januara 2005 godine ANTIFA se sukobila sa naci skinhedima NF-a u Woolowich-u.27.marta 2005 30-ak antifašista iz lokalnog odreda Jorkširske ANTIFA grupe napala je miting Britanske Nacionalne Partije u Halifax-u.Antifašisti su bacali komade cigala i kamenja na obezbeđenje BNP-a usput ralupavši automobile članova BNP-a.13 marta 2008 godine Jorkširski antifašisti razlupali su prostorije nekoliko kancelarija u Leeds-u koje su članovi BNP-a koristili za sastančenje.
Pojavile su se skoro i nove grupe u Velikoj Britaniji (na primer ANTIFA Škotska septembra 2006).
Pojavile su se skoro i nove grupe u Velikoj Britaniji (na primer ANTIFA Škotska septembra 2006).
Švedska
Militantne antifašističke grupe aktivne u Švedskoj uključuju Antifascistisk Aktion (Antifašističku akciju) i Revolutionära Fronten. (Revolucionarni Front).Antifašističke demonstracije u Švedskoj često se završavaju pobunama i intervencijom policije.Antifašističke aktivnosti u Švedskoj uključuju fizičko uznemiravanje ili kontra-demostracije protiv neo-nacista.Neke demonstracije koje se održavaju svake godine od strane neo-nacista uvek dovode do pobune i intervencije policije uključujući i one u Salemu 9.decembra i Dana Nacije 6.juna.
Kritika militantnog antifašizma
Kritike militantnog antifašizma usmerene su na korišćenje političkog nasilja.Pacifisti i mnogi liberali smatraju da je korišćenje nasilja u suštini pogrešno i vide antifašiste kao ogledalo fašista čiji su protivnici.Ova kritika sugeriše da oponašanje fašističkog nasilja antifašističkim nasiljem,dovodi borbu protiv fašizma u poziciju nekakve igre.Istoričar Dejv Renton u svojoj knjizi ''Fašizam: teorija i praksa'' piše da ''za antifašiste nasilje nije deo njihovog pogleda na svet'' i naziva militante ''profesionalnim antifašistima''.Levičarske kritike militantnog antifašizma kontriraju upotrebi nasilja od strane malih grupa,jednom velikom i masovnom akcijom.Phil Piratin lider Komunističke Partije Velike Britanije protivi se skvodizmu i poziva na široku akciju.
Neki antirasisti i multikulturalisti navode da bi fokusiranjem na belu radničku klasu,militantni antifašistički pokret sa sporednih pitanja o rasnim manjinama usmerio svoju borbu direktno protiv rasizma – kao što je pitanje o privilegijama belaca.Prema ovim kritikama militantni antifašisti se fokusiraju na fašizam izuzimajući tako rasizam,trivijalizujući i iskrivljujući oblike rasnih predrasuda i institucijalnog rasizma, delujući bez ikakvog reda protiv organizovanih fašističkih grupa.
Neki antirasisti i multikulturalisti navode da bi fokusiranjem na belu radničku klasu,militantni antifašistički pokret sa sporednih pitanja o rasnim manjinama usmerio svoju borbu direktno protiv rasizma – kao što je pitanje o privilegijama belaca.Prema ovim kritikama militantni antifašisti se fokusiraju na fašizam izuzimajući tako rasizam,trivijalizujući i iskrivljujući oblike rasnih predrasuda i institucijalnog rasizma, delujući bez ikakvog reda protiv organizovanih fašističkih grupa.
Пријавите се на:
Постови (Atom)