Militantni antifašizam
Militantni antifašizam je oblik antifašizma kojim se zagovara korišćenje nasilja protiv fašizma.U okviru antifašističkog pokreta,pojam militantni antifašizam je često korišćen kao kontrast liberalnom antifašizmu.
Fašisti se fizičkim prisustvom na ulici često oslanjaju na nasilje,dok militantni antifašisti smatraju da je jednako korišćenje nasilja jako bitno kako bi se suzbio fašizam.Dok se evropski liberalni antifašisti radije pozivaju na državu kako bi cenzurisala kako to oni zovu – govor mržnje – ili sudski gone fašiste putem postojećih zakona,militantni antifašisti su protivnici takvih poziva ili ne obraćaju mnogo pažnje na tako nešto.Kao kontrast svemu ovome,militantni antifašisti veruju da bi fašizam trebao biti suzbijen od strane društva,pre nego nekim merama od strane države.Militantni antifašisti su obično ljudi koji podržavaju klasnu borbu i vide fašizam kao anti-radnički politički sistem.Militantni antifašisti teže da promovišu radikalnu anti-kapitalističku transformaciju društva,pre nego što bi se upustili u odbranu postojećeg stanja liberalne demokratije.Ovo često dovodi do podrške nekom od oblika socijalizma ili anarhizma.
Termin - ANTIFA
Termin ''antifa'' potiče od reči ''antifascismus'' koja je nemačka reč i ujedno naziv za antifašizam.Ona se odnosi na individue i grupe ljudi angažovane u borbi protiv fašizma,a neke antifašističke grupe sadrže reč ''antifa'' u svom nazivu.Tokom 1920-ih,1930-ih i 1940-ih,SSSR je imao pokroviteljstvo nad različitim antifašističkim grupama,koje su često koristile ime antifa.POW se pod komandom Sovjeta zauzeo u okviru kampanje na istočnom frontu tokom Drugog Svetskog Rata,kako bi preuzeo na sebe odgovornost za antifa treninge.Pal Maleter,mađarski POW,postao je komunista posle određenog vremena provedenog u Kijevu na antifa treninzima.
Danas se termin ''antifa'' odnosi na pojedince i grupe koje su angažovane u borbi protiv fašističkih tendencija.U Nemačkoj mnoge antifa grupe su osnovane kao reakcija na porast desničarskog ekstremizma posle ujedinjenja te zemlje i smrti više od sto ljudi koje su ubili desničarski ekstremisti.Postoji svetska mreža antifa grupacija,ali one nisu sastavljene kao neki homogeni pokret.Zavisno od pojedine grupe ili individue,ciljevi se mogu razlikovati.
Termini ''antifašista'' i ''antifa'' danas se skoro ekskluzivno koriste od strane levičarskih grupacija.Što se tiče ovih grupacija,borba protiv fašističkih tendencija je obično povezana sa širokom pogledom na društvenu odgovornost ili njegove aspekte,pa se zbog toga teži radikalnoj društvenoj promeni.Oni teže da opišu sebe kao protivnike : rasizma,nacionalizma,anti-semitizma,seksizma,homofobije i kapitalizma.Mnogi članovi antifa grupa smatraju komunizam,socijalizam i anarhizam najsavršenijim oblicima društvene organizacije.Prema mišljenju Nemačke Obaveštajne Agencije - Bundesamt für Verfassungsschutz,neke antifa grupe koje su deo autonomnog pokreta su spremne da koriste nasilje protiv desničarskih ekstremista.
Nemačka
Članovi Komunističke Partije i Socijal-Demokratske Partije (SPD) u različitom vremenskom periodu tokom 1920-ih i 1930-ih zagovarali su korišćenje nasilja i masovne agitacije među radničkom klasom u pokušaju da spreče delovanje Hitlerove Nacističke Partije.Leon Trocki je bio jedan od onih koji je zagovarao upotrebu nasilnih metoda od strane militantnih antifašista u Nemačkoj.On je napisao da ''borbeni odredi moraju biti kreirani...ništa ne može povećati fašističku oholost koliko može mlitavi pacifizam u delovima radničkih organizacija...To je politički kukavičluk negirati tako nešto.Bez organizovanih borbenih odreda,najveći deo herojske mase bio bi uništen deo po deo od strane fašističkih bandi.''
Italija
Pojava ideologije fašističkog lidera Benita Musolinija tokom 1920-ih,bila je praćena nasiljem i odbijanjem od strane male frakcije radničkog pokreta.Posle potpisivanja ''mirovnog pakta'' od strane Italijanske Socijalističke Partije (PSI) sa Nacionalnom Fašističkom Partijom 3.avgusta 1921 i prihvatanje legalističke i pacifističke strategije radničkih sindikata,ostali delovi radničkog pokreta koji se nisu slagali sa ovom strategijom oformili su ''Arditi del popolo'' 1921 godine.Generalna Konfederacija Rada (CGT) i PSI odbili su da priznaju anti-fašističku miliciju,dok je Italijanska Komunistička Partija (PCI) naredila svojim članovima da napuste organizaciju.PCI je organizovala samostalno militantne grupe,ali akcije su im bile relativno minorne kako neki smatraju.Naravno članovi PCI-a se ne bi složili sa tim,odgovarajući na takve optužbe činjenicom da su imali konkretne akcije,ali da su želeli da se u javnosti stekne takav utisak kako su njihove metode delovanja legalne i nenasilne.
Španija
U Španskom građanskom ratu 1930-ih,Republikanska armija,Internacionalne Brigade i naročito Radnička Partija Marksističkog Jedinstva (POUM) i anarhistička milicija kao što je Čelična kolona primeri su militantnog antifašizma i borbe koja se vodila protiv Franciska Franka i njegovih snaga.Prijatelji Durruti-ja bila je jedna od najmilitantnijih grupa povezana sa Federación Anarquista Ibérica (FAI).Španska anarhistička gerila ''Sabate'' borila se protiv Frankovog režima sve do 1960-ih iz baze u Francuskoj (pogledati anarhizam u Kataloniji,anarhizam u Španiji).Španski Maquis takođe se borio protiv Frankovog režima s one strane granice u Francuskoj,dugo godina pošto se Španski Građanski Rat završio.
Borba protiv fašizma u Španiji privukla je snažnu internacionalnu podršku levičara i pripadnika radničke klase.Mnogi su bili u Španiji kako bi podržali antifašističke ciljeve i pridružili se jedinicama Internacionalne Brigade kao što su bili Lincoln Battalion, British Battalion, Dabrowski Battalion, "Mac-Paps" i društvo Naftali Botwin.Znameniti antifašisti koji su se borili protiv Franka bili su : Džordž Orvel koji se borio u POUM miliciji i napisao ''Poštovanje Kataloniji'' o ovom iskustvu,Ernest Hemingvej – čovek koji je podržao Internacionalne Brigade i koji je napisao ''Za kim zvona zvone'' o svom iskustvu i radikalni žurnalista Martha Gellhorn.
Militantni antifašizam je oblik antifašizma kojim se zagovara korišćenje nasilja protiv fašizma.U okviru antifašističkog pokreta,pojam militantni antifašizam je često korišćen kao kontrast liberalnom antifašizmu.
Fašisti se fizičkim prisustvom na ulici često oslanjaju na nasilje,dok militantni antifašisti smatraju da je jednako korišćenje nasilja jako bitno kako bi se suzbio fašizam.Dok se evropski liberalni antifašisti radije pozivaju na državu kako bi cenzurisala kako to oni zovu – govor mržnje – ili sudski gone fašiste putem postojećih zakona,militantni antifašisti su protivnici takvih poziva ili ne obraćaju mnogo pažnje na tako nešto.Kao kontrast svemu ovome,militantni antifašisti veruju da bi fašizam trebao biti suzbijen od strane društva,pre nego nekim merama od strane države.Militantni antifašisti su obično ljudi koji podržavaju klasnu borbu i vide fašizam kao anti-radnički politički sistem.Militantni antifašisti teže da promovišu radikalnu anti-kapitalističku transformaciju društva,pre nego što bi se upustili u odbranu postojećeg stanja liberalne demokratije.Ovo često dovodi do podrške nekom od oblika socijalizma ili anarhizma.
Termin - ANTIFA
Termin ''antifa'' potiče od reči ''antifascismus'' koja je nemačka reč i ujedno naziv za antifašizam.Ona se odnosi na individue i grupe ljudi angažovane u borbi protiv fašizma,a neke antifašističke grupe sadrže reč ''antifa'' u svom nazivu.Tokom 1920-ih,1930-ih i 1940-ih,SSSR je imao pokroviteljstvo nad različitim antifašističkim grupama,koje su često koristile ime antifa.POW se pod komandom Sovjeta zauzeo u okviru kampanje na istočnom frontu tokom Drugog Svetskog Rata,kako bi preuzeo na sebe odgovornost za antifa treninge.Pal Maleter,mađarski POW,postao je komunista posle određenog vremena provedenog u Kijevu na antifa treninzima.
Danas se termin ''antifa'' odnosi na pojedince i grupe koje su angažovane u borbi protiv fašističkih tendencija.U Nemačkoj mnoge antifa grupe su osnovane kao reakcija na porast desničarskog ekstremizma posle ujedinjenja te zemlje i smrti više od sto ljudi koje su ubili desničarski ekstremisti.Postoji svetska mreža antifa grupacija,ali one nisu sastavljene kao neki homogeni pokret.Zavisno od pojedine grupe ili individue,ciljevi se mogu razlikovati.
Termini ''antifašista'' i ''antifa'' danas se skoro ekskluzivno koriste od strane levičarskih grupacija.Što se tiče ovih grupacija,borba protiv fašističkih tendencija je obično povezana sa širokom pogledom na društvenu odgovornost ili njegove aspekte,pa se zbog toga teži radikalnoj društvenoj promeni.Oni teže da opišu sebe kao protivnike : rasizma,nacionalizma,anti-semitizma,seksizma,homofobije i kapitalizma.Mnogi članovi antifa grupa smatraju komunizam,socijalizam i anarhizam najsavršenijim oblicima društvene organizacije.Prema mišljenju Nemačke Obaveštajne Agencije - Bundesamt für Verfassungsschutz,neke antifa grupe koje su deo autonomnog pokreta su spremne da koriste nasilje protiv desničarskih ekstremista.
Nemačka
Članovi Komunističke Partije i Socijal-Demokratske Partije (SPD) u različitom vremenskom periodu tokom 1920-ih i 1930-ih zagovarali su korišćenje nasilja i masovne agitacije među radničkom klasom u pokušaju da spreče delovanje Hitlerove Nacističke Partije.Leon Trocki je bio jedan od onih koji je zagovarao upotrebu nasilnih metoda od strane militantnih antifašista u Nemačkoj.On je napisao da ''borbeni odredi moraju biti kreirani...ništa ne može povećati fašističku oholost koliko može mlitavi pacifizam u delovima radničkih organizacija...To je politički kukavičluk negirati tako nešto.Bez organizovanih borbenih odreda,najveći deo herojske mase bio bi uništen deo po deo od strane fašističkih bandi.''
Italija
Pojava ideologije fašističkog lidera Benita Musolinija tokom 1920-ih,bila je praćena nasiljem i odbijanjem od strane male frakcije radničkog pokreta.Posle potpisivanja ''mirovnog pakta'' od strane Italijanske Socijalističke Partije (PSI) sa Nacionalnom Fašističkom Partijom 3.avgusta 1921 i prihvatanje legalističke i pacifističke strategije radničkih sindikata,ostali delovi radničkog pokreta koji se nisu slagali sa ovom strategijom oformili su ''Arditi del popolo'' 1921 godine.Generalna Konfederacija Rada (CGT) i PSI odbili su da priznaju anti-fašističku miliciju,dok je Italijanska Komunistička Partija (PCI) naredila svojim članovima da napuste organizaciju.PCI je organizovala samostalno militantne grupe,ali akcije su im bile relativno minorne kako neki smatraju.Naravno članovi PCI-a se ne bi složili sa tim,odgovarajući na takve optužbe činjenicom da su imali konkretne akcije,ali da su želeli da se u javnosti stekne takav utisak kako su njihove metode delovanja legalne i nenasilne.
Španija
U Španskom građanskom ratu 1930-ih,Republikanska armija,Internacionalne Brigade i naročito Radnička Partija Marksističkog Jedinstva (POUM) i anarhistička milicija kao što je Čelična kolona primeri su militantnog antifašizma i borbe koja se vodila protiv Franciska Franka i njegovih snaga.Prijatelji Durruti-ja bila je jedna od najmilitantnijih grupa povezana sa Federación Anarquista Ibérica (FAI).Španska anarhistička gerila ''Sabate'' borila se protiv Frankovog režima sve do 1960-ih iz baze u Francuskoj (pogledati anarhizam u Kataloniji,anarhizam u Španiji).Španski Maquis takođe se borio protiv Frankovog režima s one strane granice u Francuskoj,dugo godina pošto se Španski Građanski Rat završio.
Borba protiv fašizma u Španiji privukla je snažnu internacionalnu podršku levičara i pripadnika radničke klase.Mnogi su bili u Španiji kako bi podržali antifašističke ciljeve i pridružili se jedinicama Internacionalne Brigade kao što su bili Lincoln Battalion, British Battalion, Dabrowski Battalion, "Mac-Paps" i društvo Naftali Botwin.Znameniti antifašisti koji su se borili protiv Franka bili su : Džordž Orvel koji se borio u POUM miliciji i napisao ''Poštovanje Kataloniji'' o ovom iskustvu,Ernest Hemingvej – čovek koji je podržao Internacionalne Brigade i koji je napisao ''Za kim zvona zvone'' o svom iskustvu i radikalni žurnalista Martha Gellhorn.
Velika Britanija
Porast popularnosti Britanske Unije Fašista (BUF) Oswald Mosley-ja,bila je izazov za Komunističku Partiju Velike Britanije,socijaliste u Partiji Rada,Nezavisnu Partiju Rada,Irske katolike na brodogradilištu i radničku klasu među Jevrejima istočnog Londona.Glavna tačka borbe bila je bitka za Cable Street (Battle of Cable Street),kada je hiljade ljudi iz istočnog Londona i ostalih delova izašlo napolje iz svojih kuća kako bi sprečili BUF marš.Prvobitno je vođstvo nacionalne Komunističke Partije zahtevalo masovne demonstracije na Hyde Park-u kako bi se solidarisali sa Republikom Španijom umesto mobilizacije protiv BUF-a,ali su se lokalni partijski aktivisti usprotivili ovome.U svakom slučaju,kampanje protiv fašizma u Španiji i Engleskoj bile su jasno povezane kada su lokalni aktivisti zajedno marširali ulicama istočnog Londona sa sloganom ''Neće proći'',preuzetim sloganom Republike Španije ''No pasaran''.Posle Drugog Svetskog Rata,jevrejski ratni veterani nastavili su tradiciju militantne konfrontacije BUF-u sa Grupom 43,a 1960-ih Grupa 62 nastavila je borbu protiv neonacista.
Period od 1970-ih do 1990-ih
U periodu 1970-ih fašisti i krajnje desničarske partije kao što su Nacionalni Front (NF) i Britanski Pokret zabeležile su značajan porast počevši sve više da se pojavljuju u javnosti.Ovo je bio glavni izazov 1977 u bitci za Lewisham (Battle of Lewisham) kada je hiljade crnaca i belaca fizički zaustavilo NF marš u južnom Londonu.Nedugo zatim ''Anti-Naci Liga'' (ANL) stvorena je od strane Socijalističke Radničke Partije (SWP).ANL je imala propagandnu kampanju visokog profila,pošto su antifašistički odredi konstatno napadali NF skupove i prodavce njihovih novina kako bi ih onemogućili da se organizuju.Uspeh propagande ANL-a i fizička kampanja,kombinovana sa desničarskom politikom Margaret Tačer značila je kraj perioda u kome je NF rastao.
Toni Cliff teoretičar SWP-a koji je opisao ovaj period kao povratak klasnoj borbi,raspustio je ANL.U svakom slučaju mnogi članovi odbili su da prestanu sa svojim aktivnostima.Oni su isključeni iz partije 1981,a formirali su grupu Crvena Akcija.SWP je koristio termin ''skvodizam'' kako bi označio ove militantne antifašiste kao siledžije.Godine 1985 neki članovi Crvene Akcije i članovi anarho-sindikalističkog pokreta Direktna Akcija osnovali su Antifašističku Akciju (AFA),na koju će biti fokusiran militantni antifašizam u Velikoj Britaniji narednih 15 godina.Hiljade ljudi uzelo je učešće u militantnim AFA mobilizacijama kao što su demonstracije na Dan sećanja 1986 i 1987,Karneval Jedinstva, Battle of Cable Street's 55-godišnjica marša 1991,Bitka za Waterloo (Battle of Waterloo) protiv Britanske Nacionalne Partije 1992.
Posle 1995 godine pojedine antifašističke mobilizacije su se i dalje javljale protiv Nacionalnog Fronta u Doveru 1997 i 1998.Što se tiče unutrašnjih stvari, stvoren je novi AFA Nacionalni Kordinacioni Komitet.Godine 1997 AFA je zvanično izbacila članove koji su sarađivali sa ljudima koji se bave istraživanjem,a 1998 godine AFA iz Leeds-a i Huddersfield-a isključeni su od strane novog Komiteta zbog toga što su ignorisali zvaničnu politiku.Isključenja nisu zaustavila propadanje.Bila su tu i neka lokalna ponovna formiranja – u Liverpulu 2000 godine.Ali 2001 godine,mada verovatno mnogo i ranije AFA kao nacionalna organizacija jedva da je i postojala.
Posle 1995 godine pojedine antifašističke mobilizacije su se i dalje javljale protiv Nacionalnog Fronta u Doveru 1997 i 1998.Što se tiče unutrašnjih stvari, stvoren je novi AFA Nacionalni Kordinacioni Komitet.Godine 1997 AFA je zvanično izbacila članove koji su sarađivali sa ljudima koji se bave istraživanjem,a 1998 godine AFA iz Leeds-a i Huddersfield-a isključeni su od strane novog Komiteta zbog toga što su ignorisali zvaničnu politiku.Isključenja nisu zaustavila propadanje.Bila su tu i neka lokalna ponovna formiranja – u Liverpulu 2000 godine.Ali 2001 godine,mada verovatno mnogo i ranije AFA kao nacionalna organizacija jedva da je i postojala.
Period posle 2000-e
Neki bivši elementi iz AFA su se pregrupisali i formirali militantnu fašističku grupu ''No Platform'' (Bez platforme) 2002 godine,međutim ova grupa se nedugo zatim raspala.Godine 2004,članovi organizacija Anarhistička federacija,Klasni rat i Bez Platforme osnovali su organizaciju ANTIFA.Ova velika grupacija kojom su dominirale anarhističke ideje imitirala je AFA-u što se tiče fizičke i ideološke konfrontacije prema fašistima,a nije bila povezana ni sa jednom istraživačkom niti kooperativna sa bilo kojom državnom agencijom.23 semptembra 2004 ANTIFA je bila umešana u sukob sa Dejvidom Kingom,bivšim blagajnikom Britanske Nacionalne Partije i njegovom BNP obezbeđenjem u Bazildonu (Essex).15. januara 2005 godine ANTIFA se sukobila sa naci skinhedima NF-a u Woolowich-u.27.marta 2005 30-ak antifašista iz lokalnog odreda Jorkširske ANTIFA grupe napala je miting Britanske Nacionalne Partije u Halifax-u.Antifašisti su bacali komade cigala i kamenja na obezbeđenje BNP-a usput ralupavši automobile članova BNP-a.13 marta 2008 godine Jorkširski antifašisti razlupali su prostorije nekoliko kancelarija u Leeds-u koje su članovi BNP-a koristili za sastančenje.
Pojavile su se skoro i nove grupe u Velikoj Britaniji (na primer ANTIFA Škotska septembra 2006).
Pojavile su se skoro i nove grupe u Velikoj Britaniji (na primer ANTIFA Škotska septembra 2006).
Švedska
Militantne antifašističke grupe aktivne u Švedskoj uključuju Antifascistisk Aktion (Antifašističku akciju) i Revolutionära Fronten. (Revolucionarni Front).Antifašističke demonstracije u Švedskoj često se završavaju pobunama i intervencijom policije.Antifašističke aktivnosti u Švedskoj uključuju fizičko uznemiravanje ili kontra-demostracije protiv neo-nacista.Neke demonstracije koje se održavaju svake godine od strane neo-nacista uvek dovode do pobune i intervencije policije uključujući i one u Salemu 9.decembra i Dana Nacije 6.juna.
Kritika militantnog antifašizma
Kritike militantnog antifašizma usmerene su na korišćenje političkog nasilja.Pacifisti i mnogi liberali smatraju da je korišćenje nasilja u suštini pogrešno i vide antifašiste kao ogledalo fašista čiji su protivnici.Ova kritika sugeriše da oponašanje fašističkog nasilja antifašističkim nasiljem,dovodi borbu protiv fašizma u poziciju nekakve igre.Istoričar Dejv Renton u svojoj knjizi ''Fašizam: teorija i praksa'' piše da ''za antifašiste nasilje nije deo njihovog pogleda na svet'' i naziva militante ''profesionalnim antifašistima''.Levičarske kritike militantnog antifašizma kontriraju upotrebi nasilja od strane malih grupa,jednom velikom i masovnom akcijom.Phil Piratin lider Komunističke Partije Velike Britanije protivi se skvodizmu i poziva na široku akciju.
Neki antirasisti i multikulturalisti navode da bi fokusiranjem na belu radničku klasu,militantni antifašistički pokret sa sporednih pitanja o rasnim manjinama usmerio svoju borbu direktno protiv rasizma – kao što je pitanje o privilegijama belaca.Prema ovim kritikama militantni antifašisti se fokusiraju na fašizam izuzimajući tako rasizam,trivijalizujući i iskrivljujući oblike rasnih predrasuda i institucijalnog rasizma, delujući bez ikakvog reda protiv organizovanih fašističkih grupa.
Neki antirasisti i multikulturalisti navode da bi fokusiranjem na belu radničku klasu,militantni antifašistički pokret sa sporednih pitanja o rasnim manjinama usmerio svoju borbu direktno protiv rasizma – kao što je pitanje o privilegijama belaca.Prema ovim kritikama militantni antifašisti se fokusiraju na fašizam izuzimajući tako rasizam,trivijalizujući i iskrivljujući oblike rasnih predrasuda i institucijalnog rasizma, delujući bez ikakvog reda protiv organizovanih fašističkih grupa.
Нема коментара:
Постави коментар